Gisteravond nam een lifeline contact met me op. Feilloos aanvoelend dat het echt niet goed ging. Ik was niet online geweest en mijn blog van gisteren was duidelijk genoeg.
Een simpel smsje met “nog kletsen? 💡”.
Alles in mij voelt weerstand om te praten, maar ik weet dat praten me helpt. En dus sms ik terug “ok”.
We appen een tijd, bellen later nog een poos. En ondanks dat de monsters niet zwijgen, word ik vastgehouden en straalt de zaklamp van mijn lifeline. Het is niet minder zwart, maar de gedachte “ach, laat ook maar” is even weg. Ik ga in die zin rustig slapen.
Het feit dat ik na praten me al iets beter voel, betekent dat ik op de goede weg ben. Mijn medicatie helpt daar ongetwijfeld bij. Maanden geleden kon ik dagen geen enkel licht zien, bleef ik weken in een diepe depressie hangen. Nu voelt mijn depressie niet minder zwaar, maar de golfbewegingen zijn korter.
Ik vergelijk een depressie vaak met zwemmen in zee. Soms moet je hard watertrappelen om je hoofd boven water te houden, soms kan je drijvend uitrusten en de dagen dat je verdrinkt. Gisteren verdronk ik, maar met een lifeline kan ik terug naar watertrappelen. Hopend op het moment dat ik weer kan drijven
Zoals in grote delen van Nederland, ligt ook hier bij mij een mooi pak sneeuw. Ik heb helemaal niets met wintersport, maar sneeuw in Nederland vind ik geweldig. Ik wandel een klein half uurtje en geniet van de sneeuw. Mijn ex en ik nemen de kinderen mee op de slee naar een talud, waar we van af glijden. Na een kop koffie en dikke knuffels van de kinderen, wandel ik weer terug.
Op de terugweg zie ik vlak bij mijn huis sneeuwklokjes hun kopje boven de sneeuw uit steken. En ik denk terug aan een gesprek met mijn psychotherapeute. Zij vertelde me dat een depressie voor je lijf is als een soort winterslaap. Bijna alle energie die je hebt, wordt gebruikt voor alles in je hoofd speelt. En ik merk dat ook. Ik heb geen honger, ben de hele dag moe (maar slaap slecht), ben soms letterlijk ijskoud.
Kijkend naar de sneeuwklokjes besef ik dat ondanks de kou, hoe donker het ook in de grond of onder de sneeuw is, bloembollen hebben ook een soort winterslaap.
Bloembollen lijken op mij in een coconnetje. Lang lijkt er niets te gebeuren, maar dan ineens ontstaat er een groen puntje. Een nieuw leven groeit op en komt uiteindelijk zelfs tot bloei. De grond, de sneeuw, de kou is er nog, maar ze zetten door.
En ja, het is donker in mijn hoofd. Maar ik vertrouw op de zaklamp van mijn lifeline en de toekomst dat ik ook weer zal bloeien.
Jose
Leven met een puntkomma 