Dat gevoel van onmacht zich vertaald in boosheid, leerde ik als klein kind al. Ik voelde me vaak onmachtig. Mijn onmacht ontstaat uit onbegrip en onrecht tegen mij en anderen, vanuit een waarheid en eerlijkheid zoals ik die beleef. Onmachtig tegen de mening van anderen, onmachtig tegen autoriteit, onmachtig omdat anderen me niet begrepen. Dit resulteerde met enige regelmaat in woede-uitbarstingen. Het werd zwart voor mijn ogen en ik sloeg letterlijk van me af.
Dit gedrag was natuurlijk niet goed, zeker niet voor een meisje. Toch duurde het de hele basisschoolperiode.
Op een of andere manier kwam dit op de middelbare school niet meer voor. Vechten was niet de oplossing voor mijn gevoel van onmacht en de boosheid die daaruit voort kwam. Ik leerde geen nieuwe manier om hier wel mee om te gaan, dus alle gevoelens van onmacht en boosheid werden letterlijk weggeduwd achter dikke muren en maskers. De tranen kwamen ’s nachts of soms pas jaren later.
Als mens lijken we onszelf ook te beschermen tegen deze onmacht en onrecht in de wereld. We lachen het weg, schepen het af als ver weg of lang geleden. Gisteren keek ik naar de Netflix miniserie “Unorthodox”. Een miniserie over een orthodox Joodse vrouw die vlucht uit haar gemeenschap in New York en terecht komt in Berlijn. Onafhankelijk van wat je vindt van de aan haar geleerde denkbeelden of van de reactie van haar nieuwe vrienden in Berlijn, het contrast tussen hoe zij omgaat met de holocaust en de reactie van de anderen is enorm. Het onrecht zoals zij dat nog steeds beleefde, stuitte op een reactie van “ver verleden”. En ik realiseerde me dat ik ook denk dat dingen “onbelangrijk” zijn omdat ze in het verleden of letterlijk ver van mijn bed plaats vinden. Het tegendeel is echter waar. Onrecht en onmacht komt overal voor, klein of groot, in je eigen straat, dorp, stad en land.
Vandaag kwam het gevoel van onmacht ineens weer sterk terug. Er ontstond een situatie op mijn werk, waarbij iedereen de verantwoording van zich af schoof. Verder zal ik de situatie niet verder bespreken, maar ik was het er absoluut niet mee eens. Ik voelde me zo onmachtig en ervaarde woede in mijn lijf. Het is zo oneerlijk. De tranen staan in mijn ogen en ik doe alles wat wel in mijn macht ligt om het te veranderen. Alleen ik knal structureel tegen een muur van onbegrip op.
Het gevoel van onmacht en woede is voor mij ingewikkeld. Ik kan het gevoel niet toelaten op de manier die ik het liefste zou doen, namelijk fysiek vechten. Het gevoel van niet gehoord worden, voedt mijn monsters, die me vertellen dat ik er blijkbaar niet toe doe. Aan de andere kant voel ik een kracht in mij, die dit (in mijn ogen) onrecht niet laat voor wat het is. Deze kracht mag ik koesteren en gebruiken om op te staan voor diegene die niet bij machte zijn om iets te kunnen veranderen. En ik kan niet alles veranderen, maar ik ga staan en zal vechten voor dat waar ik het verschil kan maken!
Jose
Leven met een puntkomma 