Worstelen met een ziekte is vaak eenzaam. Of deze ziekte nu zichtbaar of onzichtbaar is, lichamelijk of psychisch. Je stuit vaak op onbegrip. Mensen die je vertellen dat je gewoon even jezelf bij elkaar moet rapen en door moet gaan.
Eenzaamheid is voor mij een gevoel dat ik al op jonge leeftijd leerde kennen. Het gevoel van niet gezien worden, gevoelens die niet (h)erkend worden.
En die eenzaamheid voel ik extra rond mijn verjaardag. De enige dag dat het wél om mij mag gaan en dat ik gezien wil worden. Maar zo vaak wordt deze dag een teleurstelling. Het uitblijven van berichtjes, kaartjes. Mensen die me wel bellen, maar dan vergeten dat ik die dag jarig ben en dan niets zeggen.
Binnenkort is het weer zover, maar ik voel de pijn nu al.
Jose
Leven met een puntkomma 