Afgelopen week was ik bij mijn vriendin Jo. Zij worstelt met commentaren die zij steeds weer krijgt op de keuzes die zij maakt. We hadden het er over wat dat dan met haar doet. We kwamen er (weer) achter dat de dingen die mensen zeggen niet het probleem zijn, maar in haar hoofd triggert dit die ene stem uit het verleden. Die stem is inmiddels een monster,. Hij maakt haar steeds weer klein.
Gisteren overkwam mij hetzelfde. Het was mijn verjaardag. Ik werd verrast met appjes en mailtjes van mensen waarvan ik het niet verwacht had. Maar er zijn ook mensen die belangrijk zijn voor mij, die niets hebben laten horen.
In de afgelopen weken had ik het initiatief genomen om samen met familie en vrienden een champagneontbijt voor mijn tweelingzus te regelen. Ondanks mijn scepsis hoopte ik dat er ook iemand een initiatief zou nemen voor mijn verjaardag. Toen de postbode kwam, zat er 1 kaart in de bus, van mijn tweelingzus.
Ook zou ik bezoek voor mijn verjaardag krijgen, wat eerder deze week was verzet. Gisteren bleek dat deze persoon wel bij mijn tweelingzus langs zou gaan.
Het feit dat ik van een aantal mensen niets hoor, dat er geen initiatief voor mij genomen is en dat de persoon wel naar mijn zus ging, waren allemaal triggers.
Triggers zijn altijd reacties op trauma’s uit het verleden. In Nederland zien we traumas vaak als iets groots, maar een trauma kan ook heel klein zijn. Het gaat om de impact die het maakt. Het zijn pijnpunten waar je nog niet over heen bent.
Ik voelde me gisteren zo afgewezen, zo ongezien, onbelangrijk en er totaal niet toe doen. De monsters sloegen keihard toe. Ik appte met Jo, zij kwam langs om me te feliciteren en te troosten. Ik gaf signalen af aan mijn lifeline. En zakte diep weg in het dal. Ook alle leuke dingen van deze dag verdwenen in mijn negatieve gedachtes.
’s Avonds appte ik urenlang met mijn lifeline. Ik was totaal van de kaart. Geen idee wat ik moest doen. Ik wilde afscheid nemen van heel veel mensen, maar dan ben ik nog eenzamer. Na een paar uur zei ik dat ik maar een punt achter mijn leven wilde zetten, dat leek de makkelijkste oplossing. Mijn lifeline reageerde gefrustreerd dat ondanks de zaklamp ik niet wilde kijken. En dat klopte. Ik wilde niet meer kijken. Ik was in de war en had geen idee meer waar de zaklamp scheen.
Rond half twee ’s nachts was ik iets rustiger. We spraken af dat de focus op mij zou komen, herstel en mijn kinderen. Daaruit komt “vanzelf” een toekomst. Vandaag heb ik mijn gevoelens uitgesproken naar de persoon die afgezegd had. Uiteraard was het zo niet bedoeld, maar de trigger was er.
Aankomende week ga ik op intake bij een ziekenhuis voor behandeling. En die triggers zijn dus pijnen waarmee ik de strijd aan moet. Ik vind het doodeng. Als ik hier doorheen wil komen, dan moet ik door de pijn heen. Een leven met deze depressie is voor mij geen optie. Dus de komende maanden ga ik knokken voor de komma.
Jose
Leven met een puntkomma 