Ik wilde vandaag een hele andere blog schrijven. Sterker nog, het concept is af. Maar ik heb besloten om eerlijk te blijven over hoe het met me gaat. En eerlijk gezegd, het gaat niet goed. Zoals ik gisteren al schreef, loopt de spanning op.
De spanning is zo hoog, dat ik vannacht ineens weer paniekaanvallen had. Vanmorgen vroeg heb ik mijn psychotherapeute een appje gestuurd of ze tijd had. Nadat ik de kinderen had geholpen om zich klaar te maken voor school en de deur uit waren, bleek dat dit gelukkig zo was. We hebben een tijd aan de telefoon gezeten. Om mijn emoties onder woorden te brengen, maken we vaak een plaatje in mijn hoofd.
Het plaatje van vandaag heb niet precies kunnen vinden op internet. Dus het onderstaande plaatje zal ik uitbreiden met tekst.
Ik ben klein. Niet klein in de zin van lengte, maar emotioneel gebroken. Gebukt staande onder een enorme storm. De storm zijn mijn emoties en depressie. In deze storm sta op een muur. De muur is mijn schild, mijn masker. Achter de muur heerst de storm. Aan de andere kant schijnt de zon. En ik sta met een wit vlaggetje te zwaaien naar de hulpverlening. Op dit moment mijn enige optie om uit deze storm te komen.
Maar zien zij mij op de muur staan?
Zien zij wel dat het stormt achter mijn masker?
Gaan zij mij serieus nemen?
Op advies van de therapeute contact opgenomen met mijn zus. Zij gaat morgen mee. We hebben mijn angsten besproken. Zij vroeg wat ik wilde. Tja, wat wil ik eigenlijk?
Ik wil mijn verhaal doen, zonder enig drama (lees emoties) en dat ze toch begrijpen dat de storm er is. Dat ik verdrink, en niet lang meer kan watertrappelen.
Mijn zus kent me door en door, en weet dat zodra de emoties komen, ik alleen maar harder en zakelijker word. We hebben afgesproken dat zij dingen aanvult als ze denkt dat het te zakelijk wordt, maar ook dat ik mag zeggen als ze even niets mag zeggen.
Vanmiddag lag ik even op de bank. Ik had de rest van de ochtend gewerkt en dus voor mijn huidige energielevel al heel veel te verstouwen gehad. En daar was het weer, de paniekaanval, de hartkloppingen die niet over gaan, en uiteindelijk viel ik total loss in slaap.
Ik schrok even voor 18 uur wakker en was dus veel te laat bij Jo om te eten. Gelukkig kent zij mij goed genoeg en mag ik daar gewoon even zijn, zonder enige verplichting. We kletsen wat over wat ons bezig houdt en moeten dan al snel stoppen door de avondklok.
Vanavond ga ik maar slapen met medicatie. Het is te hopen dat ik een goede nacht maak en geen uren naar het plafond staar. Een beetje goede nacht helpt vast. Fingers crossed
Ik tel verder af…..
Jose
Leven met een puntkomma 
Eén opmerking over 'Spanning loopt verder op'