Hoop of verwachting en teleurstelling

De afgelopen 24 uur zijn emotioneel een enorme rollercoaster geweest. Wat een deceptie en teleurstelling was het gesprek in het ziekenhuis.

Ik word regelmatig teleurgesteld. Dat is op zich niet gek, want iedereen wordt wel eens teleurgesteld. Het lastige voor mij is, dat ik daarna altijd boos word op mezelf. Boos over de hoop en de verwachtingen die ik dan blijkbaar heb. Boos dat ik überhaupt ergens op hoop of een verwachting heb.
Ik word zelden boos op een ander, omdat ik mezelf aangeleerd heb dat dit geen zin heeft. Ik kan iemand anders niet veranderen. Ik kan alleen mezelf veranderen.

Dus bij iedere teleurstelling maak ik mezelf af!
Hoe stom het was om te hopen dat het deze keer anders zou zijn;
dat ik weer een verkeerde inschatting heb gemaakt;
waarom ik eigenlijk hoop dat het ooit anders wordt;

Picture by Jack Redgate, zelf bewerkt

Deze monsters in mijn hoofd maken me af, vernietigen elk gevoel van waarde. Als er uiteindelijk niets meer is om op te hopen of te verwachten, dan is er geen reden meer voor een toekomst.

Vanmorgen had ik een gesprek met mijn huisarts. Zij had gelukkig dezelfde verwachting als ik, en was dus ook verbaasd. Na dit gesprek maar weer gewoon aan het werk gegaan. Je moet toch wat. Onder een teamsbespreking werd ineens gebeld, maar drukte het gesprek weg. Na de bespreking luisterde ik mijn voicemail af. Het ziekenhuis had gebeld en of ik terug wilde bellen. Oke? Dit was alleen niet de arts-assistent. Zij zou pas in de middag bellen.
Ik kreeg een meneer aan de telefoon, die aangaf dat hij een afspraak wilde maken voor de acute dagbehandeling. En aangezien ik al veel afspraken heb, wilde hij de intake op de eerste behandeldag doen, aanstaande donderdag. Stomverbaasd zei ik ja. Dus in plaats van een intake en dan wachten op een plek, mag ik donderdag al komen.
’s Middags belde, zoals afgesproken de arts-assistent. We bespraken mijn keuzes. Ik wil eerst de acute dagbehandeling en ondertussen op de wachtlijst tot de echte behandeling kan starten. Ik zei dat die meneer van de acute behandeling vanmorgen al gebeld had. Dat wist zij nog niet.

Geen idee hoe het kan dat het nu allemaal ineens anders gaat, dan me gisteren verteld werd. Ik voel opluchting en spanning. Maar de pijn en het verdriet van gisteren is niet uit mijn lijf. Zoals ik al zei, het is nu een emotionele rollercoaster.

Jose

Advertentie