Ja, een zucht. Een zucht van opluchting, een zucht van vermoeidheid, een zucht van overweldigende emoties.
De achtbaan waar ik donderdag en vrijdag in belandde, lijkt aan het einde te zijn gekomen. Ik ging gisteravond slapen met een mix van emoties. De pijn en verdriet van donderdag, de opluchting en spanning van vrijdag. En ik sliep, sliep lang tot vanmiddag. Ik werd zomaar een soort van uitgerust wakker.
De negatieve emoties lijken op dit moment hun plekje gevonden te hebben. Ik weet dat dit eigenlijk niet zo is, maar ik voel ze nu even niet. Ik weet van mezelf dat ik ze niet geuit heb en dus dat ze zich nog ergens in mijn lijf bevinden. Wachtend op een moment dat er wel ruimte is.
Vandaag voelde ik me dus eigenlijk wel redelijk. Ja, ik ben moe, zowel fysiek als emotioneel. Maar ik weet dat de komende maanden een enorme uitdaging gaan worden. Mijn tweelingzus vertelde me dat therapie in de vorm van dagbehandeling te vergelijken is met het lopen van een marathon. Om een marathon te lopen moet je in vorm zijn.
In vorm zijn voor therapie betekent goed eten, goed slapen en jezelf verzorgen. En dat is in een depressie misschien wel één van de grootste uitdagingen. De monsters die je steeds vertellen dat je niets waard bent, je ’s nachts wakker houden. Zij zorgen ervoor dat goed voor jezelf zorgen op de laatste plaats komt.
Maar ik ben vandaag begonnen. Ik heb mezelf de komende dagen een aantal doelen gesteld. Dat betekent dat ik mijn koffiegebruik drastisch ga minderen, beter ga eten en ga slapen. En dat is al een hele uitdaging.
Dus ik neem een diepe zucht, en probeer iedere dag iets goeds voor mezelf te doen.
Jose
Leven met een puntkomma 