Ik hou van de zee, het strand, de wind in mijn haar, de zilte lucht. Ja, ik kan echt genieten van lopen op het strand. De wind die alle gedachtes uit mijn hoofd waait.
Voor ik mijn eigen huis had, vluchtte is ’s avonds vaak naar het strand. Ik nam mijn muziek en boek mee. Ik liep een stuk en ging dan ergens zitten.
Ik liet de wind door mijn gedachtes waaien, het geluid van de brekende golven me kalmeren. In die avonden heb ik veel gehuild. Alleen in het donker waar niemand me kon zien. Daar mochten de tranen er zijn.
In mei 2018 stond ik op een uitvaart van de zoon van één van mijn beste vrienden. Ondanks dat ik de jongen niet persoonlijk kende, had ik met zijn vader de maanden daarvoor gesproken over zijn strijd. Het is hartverscheurend om te zien, hoe een gezin afscheid neemt van een jongen, die veel te jong een punt achter zijn leven zette. Tussen de verhalen van zijn ouders, opa, school en vrienden verschenen steeds foto’s en plaatjes.
Een aantal van die plaatjes greep me aan. Een van de plaatjes was van een jongen die zichzelf weggaf in blokjes, tot er niets meer van hem over was. Dat gevoel herkende ik. Ik begreep op een bepaalde manier hoe deze jongen zich gevoeld had. Daarmee snapte ik de punt niet. Ik had op dat moment nog geen idee dat ik (bijna of al) zelf een depressie had en dat ik de punt ooit wel zou gaan begrijpen.
Een terugkerende plaatje was een tekst van Rumag.
En ja dat is het. We zouden meer zee moeten zijn en minder moeten praten. En voor mij is dat praten in deze context, dan niet het persoonlijke gesprek van mens tot mens. Voor mij is praten, in dit geval, vooral het gedrag wat we zo graag laten zien. Die uiterlijke schijn.
Laten we gewoon zijn, zijn zoals je écht bent. In al je golven, momenten van stilte en momenten van storm. Momenten dat je warm bent, momenten dat je ijskoud bent. Momenten dat je kunt geven en momenten dat je alleen kunt ontvangen.
De zee is altijd de zee, nooit anders, maar wel in al haar facetten.
Vandaag was het zo’n stranddag. Ik heb met mijn moeder over het strand gelopen. Koffie en koekjes mee in mijn rugzak. We liepen, kletsten en zwegen. Na een tijdje een stukje droog zand gezocht en lekker gezeten met onze koffie. Kijkend naar de zee, luisterend naar de golven, een zachte bries door mijn haren. De zon in ons gezicht. Uiteindelijk hebben we bijna 2,5 uur gelopen. Ik was op de terugweg best moe. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Praten over depressie is zwaar, zeker met mijn moeder. Niet omdat ze zaken niet mag weten, maar omdat ik weet dat ik haar verdriet doe met mijn gedachtes en gevoelens. En toch mag ik alles met haar bespreken.
In de auto merk ik ook dat dan het einde van de dag in zicht komt, en daarmee het einde van het weekend. En dan zie ik de week voor me. De eerste dagen met de kinderen, die vakantie hebben. Daarnaast nog werkzaamheden afronden en dan donderdag voor het eerst naar overbruggingtherapie. Hopelijk krijg ik die dag wat meer inzicht hoe de komende weken er uit gaan zien.
Jose
Leven met een puntkomma 