Falen

Ik faal…. Ik faal altijd…

Steeds weer die monsters in mijn hoofd die me vertellen dat ik niets ben. Dat ik mislukt ben, als moeder, als dochter, als medewerker, als vriendin, als mens.

De afgelopen 2 dagen waren zeer moeizaam. De kinderen waren bij mij en hadden vakantie. Waar dit voor de meeste mensen juist ontspannend is, waren het voor mij 2 verschrikkelijke dagen. Een van de kinderen heeft op dit moment veel last van zijn autisme. Hij gaat van meltdown naar meltdown waarbij ik alleen maar faal. Ik ben moe, emotioneel compleet leeg en dan iedere keer weer de rust bewaren eist duidelijk zijn tol.
Ik voel me waardeloos, dat ik op dit moment hem niet kan geven wat hij nodig heeft. Niet dat hij dat zelf kan aangeven, dat is namelijk te moeilijk voor hem. Hij kan niet aangeven waar zijn boosheid, verdriet en frustratie vandaan komt en kan dit voor hem zelf alleen oplossen door meer schermtijd te eisen.

Dit heeft een grote invloed op mijn depressie. Niet dat ik depressief ben of wordt door mijn kinderen. Alleen alle energie die al nodig is om de dag door te komen, is binnen een uur letterlijk op. Ik sta alleen maar op survivalstand. En toch wil ik mijn kinderen niet minder vaak zien. Zij zijn tenslotte de reden tot een komma.

Falen is iets wat ik mijn hele leven al ervaar. Als klein kind wist ik al heel goed dat ik me anders voelde. Ik moest alle zeilen bijzetten om aansluiting te vinden bij mijn klasgenootjes. Ik kon wel goed leren, maar toch was het in mijn ogen nooit voldoende.

Zaken die me fluitend af gaan, worden automatisch gedegradeerd tot iets simpels wat iedereen kan. In zaken waar ik moeite voor moet doen, maar wel lukken, zie ik altijd nog dingen die beter gekund hadden. En dus faal ik. Dingen me niet lukken, dan faal ik ook. Kortom zolang ik over de lat heen kom, ligt hij blijkbaar niet hoog genoeg. En als ik er onderdoor ga, dan faal ik.

En zo vandaag dus ook, mijn kinderen zijn allebei zorgkinderen. Sommige mensen hebben bewondering voor de manier waarop ik met mijn kinderen om ga. Ik zie dat alleen maar als iets logisch, normaals. Maar ik voel ook tegelijkertijd het falen op de momenten waarop het mij niet lukt.

In mijn depressie heb ik meerdere malen uitgesproken dat ik faal.
Ik ben ziek, dus ik faal.
Ik heb medicatie nodig, dus ik faal.
Ik heb een intensieve behandeling nodig, dus ik faal
Ik werk minder, dus ik faal.
Ik ben gescheiden, dus ik faal.
Ik moet mensen om hulp vragen in de opvoeding en thuisonderwijs, dus ik faal.
Ik krijg mijn huishouden niet in mijn eentje meer op orde, dus ik faal.
Ik heb mijn studie stop moeten zetten, dus ik faal.
Ik heb vrienden en lifelines nodig, dus ik faal.

En heel lang heeft geen mens gezien wat er in mijn hoofd gebeurde, mijn maskers en muren waren dicht en met zorg gekozen. Voor veel mensen begint nu langzaamaan duidelijk te worden hoe zwart het is, in mijn hoofd. Vandaag werden al die faalmomentjes me weer eens duidelijk. Ik heb nog een hele lange weg te gaan.

Jose

Advertentie