Op 20 juli 1969 zette Neil Armstrong de eerste voet op de maan waarbij hij de fameuze woorden zei: “That’s one small step for (a) man, one giant leap for mankind.”
Oké, ik zette geen voet op de maan, maar wel een voet over de drempel van mijn eerste dag bij de psychiatrie Overbruggende Deeltijd (OBDT). Dat is voor mij een gigantische stap.
De afgelopen dagen waren zwaar. De monsters schreeuwden harder dan ooit en de twijfel sloeg toe.
Zou ik dit wel kunnen?
Word ik ooit nog beter?
Ga ik me ooit echt blij voelen?
Vandaag begon wel oké. Ik had voor mijn doen een redelijke nacht gehad. Na het opstaan uitgebreid gedoucht. Dat was alweer even geleden en wel zo fijn voor de andere mensen in de groep. Daarna al m’n spulletjes gepakt en een lifeline gebeld. Fijn om al kletsend naar het ziekenhuis te rijden en het vertrouwen te horen dat die ander in mij heeft. Halverwege bedacht ik ineens dat ik mijn lunch vergeten was, dus weer terug. Gelukkig is het ziekenhuis dichtbij, en kostte me het niet te veel tijd. Maar gevolg was wel dat ik iets te laat kwam, uiteindelijk dus geen lekkere start.
Ik werd op gehaald door de dagbegeleider en kwam terecht in een groep met 4 andere vrouwen. En dan zit je daar. Ik merkte al vrij snel dat ik echt pas aan het begin van mijn traject sta. De andere vrouwen zaten al veel langer in dit proces, sommigen al jarenlang van therapie naar therapie, wisselend van beter zijn naar een nieuwe depressie.
Luisterend naar de strijd die de andere vrouwen de afgelopen dagen hadden gehad, herkende ik zoveel in mezelf. Allemaal ander soort depressies of nog meerdere diagnoses naast de depressie, maar dezelfde strijd die ze iedere dag voeren. Wat fijn om in een groep te zitten, waar je aan een half woord genoeg hebt, zonder enig oordeel.
Ik merkte wel aan mezelf dat ik dan volledig op de analytische modus ga. Goed luisteren, proberen te zien wat er gebeurt, maar vooral niet in contact met mezelf. Dat had ik gisteren al met mijn psychologe besproken had en was ook prima voor vandaag.
De OBDT is op 4 dagen in de week. De woensdag is iedereen vrij. Het programma begint elke dag hetzelfde, maar de invulling daarna is iedere dag anders. Vandaag hadden we “running”. Het doel is hardlopen 😲. Voor iedereen van de donderdaggroep is dat op dit moment nog wandelen. Ik liep samen met de therapeut die deze training verzorgt, oefeningen leren, rondje leren kennen.
Het echte doel is dat je in beweging komt, dat je kleine doelen stelt die je wandelend (of rennend) wilt bereiken. Toen hij vroeg waar ik de lat zou leggen, zei ik uhm, een marathon? Oke, dat was duidelijk een Jose antwoord, maar niet de bedoeling. We kletsten wat onder het wandelen. Hij vroeg me om meer mijn lijf te voelen. Om te voelen hoe ik mijn voeten op de grond zet.
Hahaha, als ik iets niet kan (of in elk geval doe) is luisteren naar mijn lichaam. Ik kan doorgaan terwijl mijn lijf allang stop geroepen heeft. En soms heeft dat voordelen, maar inmiddels ben ik dat contact helemaal kwijt. En hoe stom ook, ik kon mijn voeten echt niet voelen. Dus de komende weken, moet ik tijdens het wandelen voelen. Letten op het gevoel in mijn voeten.
Na de lunch hadden we Problem Solving Treatment (PST), oftewel doelen voor de komende dagen stellen. En die doelen moeten klein zijn en in behapbare brokken. Ik heb mezelf als doel gesteld om de komende dagen elke dag te lunchen. En hoe simpel dat lijkt, dat is voor mij een opgave. En gedeeltelijk omdat ik niet wil eten, maar ook omdat ik geen trek (meer) heb. We bespraken wat ik dan wel zou kunnen eten, niet te groot en niet te veel moeite, als ik maar wat eet. Een beetje kwark, een smoothie.
Uiteindelijk bespraken de dagbegeleider en ik hoe vaak ik naar de OBDT ga. Hij was zeer verrast dat ik nog werkte, en zou het fijn vinden als ik dat op kleine basis wel blijf doen. Straks tijdens echte therapie kan dat niet meer, dus al het contact met de buitenwereld en zingeving in een dagvulling wordt toegejuicht. Zijn voorstel is om 3 dagen OBDT te doen en dan op de andere 2 dagen maximaal 3 uur te werken. Op de achtergrond kleine dingen oplossen, uitzoeken en bezig zijn. Maandag spreek ik de bedrijfsarts.
Maar vandaag heb ik het gedaan!
Ik heb een gigantische stap gezet.
Ik ben nu moe en opgelucht.
Morgen weer een dag, m’n lunchpakketje staat al klaar😉
That’s one small step for (a) woman,
one giant leap for Jose
Jose
Leven met een puntkomma 