Vandaag de 2e dag OBDT. Het was vandaag veel zwaarder.
Ik kwam keurig op tijd binnen in inderdaad een compleet andere groep dan gisteren. En deze groep ligt me iets minder goed. In elk geval ik voelde me minder op mijn plek. Wat ik de afgelopen dagen veel gezien heb, zijn mensen die trillende handen hebben. En ik word daar nerveus van. Ik ga trillen als ik heel emotioneel word, bijna moet huilen of te lang niet gegeten heb. En vooral die eerste twee maken me zenuwachtig. De storm van emoties die achter dat trillen zit, kan er uit komen en dan? Dat kan ik nu niet handelen….
Om 10 uur zou de psychiater van ziekenhuis A bellen, dus ik zat met mijn telefoon voor me te wachten. En op het moment dat zij belt, wil ik opnemen, maar gaat ook mijn afspraakherinnering aan. Ik miste dus het telefoontje. En zoals gebruikelijk bellen ze anoniem, dus terugbellen kan niet. Ik belde meteen de afdeling of ze me konden doorverbinden. Hoe suf ook, maar ze hadden haar nummer niet en ze zouden een mail sturen. En dan faal ik dus. Ik faal omdat ik niet opgenomen heb en dus de afspraak niet na kom.
Rond 11 uur hadden we pauze en aan het eind belde de psychiater weer. Het was een kort maar duidelijk gesprek. Na het diagnostisch onderzoek hebben we een eindevaluatie en dan ga ik volledig over naar ziekenhuis B.
Even een stukje vrouwenpraat, mannen sla deze alinea gerust over….
Na het gesprek met de psychiater bleek dat ik doorgelekt was. De stoel waar ik het gesprek gevoerd had en de stoel waar ik de ochtend gezeten had, waren vies. En mijn broek dus ook. Wat voelde ik me vies en bezwaard. Eerst de stoelen goed gepoetst. Daarna snel naar de wc, maar inderdaad alles was vies. Ik ben met lood in mijn schoenen naar de receptie gegaan en gevraagd om mijn (mannelijke) dagbegeleider. Hij keek me verbaasd aan en ik probeerde een beetje verkapt uit te leggen wat er was. Maar ik moest duidelijker zijn. Dus opnieuw uitgelegd wat er was. Maar gelukkig was er beneden schone kleding beschikbaar, kon ik me omkleden en door naar beeldende therapie. Maar dat schaamtegevoel is nog niet weg.
Bij beeldende therapie krijg je een opdracht om met iets te maken. Een meisje uit de groep ging met ecoline en krijt haar angsten uitbeelden. Een andere vrouw is aan het kleien, haar ideale eiland. En zoals iedereen begin ik met een ik-plaat. Dankzij Mieneke zijn er al heel veel plaatjes in mijn hoofd, die iets over mij zeggen. Dus een eerste idee is er al. Volgende week ga ik verder met de uitwerking.
Na de lunch 🤢 hadden we weekendbespreking. Ik wilde al terugkomen op mijn lunchbelofte. Het kost me zoveel moeite om op dat tijdstip al te eten, maar ik moet het echt gaan proberen. Ook het boodschappen doen besproken. Ik weet dat ik de winkel weer in moet, maar ik heb er nu al geen zin in. Verder heb ik een afspraak staan op zaterdagmiddag en wil ik lekker naar buiten. Ik wil mijn administratie opruimen. Puzzelen, uitslapen, gewoon lekker thuis rommelen.
Al met al een zwaardere dag dan gisteren. Mensen die me zenuwachtig maken, dokters en ongelukjes waar ik zelf heel zenuwachtig van word. Dit weekend rust nemen. Even op adem komen en dan volgende week een spannende week met onderzoeken en afspraken.
M’n wasmachine heeft al gedraaid.
Jose
Leven met een puntkomma 