Vanmorgen werd ik redelijk op tijd wakker. Ik kon niet meer slapen, maar was nog steeds moe. Ik rommelde wat in huis, las een stuk in een boek en belde met een vriendin. Al met al voelde ik me best oké.
Ineens was het al 15.00 uur en was ik vergeten te lunchen. Dat was me gisteren gelukt omdat iemand me hielp herinneren dat het 12.30 uur was. Ik heb alsnog 2 boterhammen gegeten. Niet dat ik trek had, want ik ben alweer de hele dag misselijk. Vanmiddag heb ik mijn boek uitgelezen en gepuzzeld.
Ineens is het er dan weer, de zwaarte in mijn lijf. Ik kan nu niet aanwijzen waar dat door komt. Ik voel me verdrietig, somber en heb geen zin. Geen zin in eten, geen zin in slapen, geen zin om iets te doen. Ook geen zin in contact. Het gevoel dat ik liever gewoon even verdwijn.
Misschien vind ik dit wel één van de lastigste dingen van een depressie. Dat die somberheid uit het niets op komt. En helaas weet ik, dat de weg terug is altijd langzaam gaat.
Nu maar even in mijn coconnetje, zoekend naar rust en veiligheid.
Jose
Leven met een puntkomma 