Vandaag een nieuwe dag OBDT. Ondanks dat dit de 3e dag is, ben ik weer zenuwachtig. Ik weet niet of dit komt door de behandeling of door andere dingen. Dit gevoel van zenuwen heb ik de laatste dagen veel. Misselijk, hartkloppingen, paniekgevoel.
Door de behandeling merk ik wel steeds meer op, wat dingen met me doen. Waar ik stress van krijg, al heb ik vaak nog geen idee wat de achterliggende oorzaak is. Dat ik aan de slag moet met al die achterliggende oorzaken voelt ook dubbel.
Ja, ik wil er van af en leren wie ik ben en mag zijn.
Nee, ik wil de confrontatie met mezelf niet steeds aan. Ik ben bang om mijn eigen monsters onder ogen te komen.
Inmiddels is het avond. De OBDT ging vandaag best oké. Naast de standaard gesprekken had ik ook 3 andere therapieën. Als eerste had ik lijfspraak, hierbij gaat het om het bewust worden van alle signalen in je lijf. Na de lunch hadden we creatieve therapie. Eigenlijk een soort relaxmoment, waarbij je zelf iets mag maken. Ik ben begonnen met een leren armband. We sloten af met zingeving. Hierbij zitten we in de stilteruimte van het ziekenhuis en praten we over de grotere dingen van het leven.
We spraken over liefde, wat liefde is, van wie of wat je houdt.
Liefde is voor mij vooral pijnlijk. Ik heb altijd het gevoel dat ik er hard voor moet werken om geliefd te worden.
Na zingeving ging ik naar huis. Een medewerker van Authiek was al in mijn huis om de kinderen op te vangen vanuit school. De laatste dagen gaat het met mijn oudste zoon erg moeizaam. Hij schiet van meltdown door naar de volgende meltdown. De bijbehorende scheldpartijen raken me niet echt meer, maar qua energie loop ik dan helemaal leeg.
Gisteren vertrok hij boos op de fiets naar zijn vader, net als vorige week. Die boosheid kan dan over van alles gaan, maar in zijn boosheid is schermtijd de enige optie voor hem. Ik wil dat juist niet.
Vandaag waren de scheldpartijen vooral gericht tegen de medewerker van Authiek, die bewonderingswaardig rustig bleef. Als hij met de kinderen bezig is, mag ik even iets voor mezelf doen. Helaas ontgaan deze meltdowns mij niet en ik zat huilend met mijn puzzel aan de eettafel. Later spraken we de dag na. Toen ik aangaf dat ik deze meltdowns helemaal niet trek, vroeg hij aan mij of ik in deze fase eigenlijk wel in staat ben om voor de kinderen te zorgen. Niet zozeer dat ik de zorg niet aankan, maar ik realiseer me heel goed dat ik eigenlijk niet de energie heb om iedere keer de strijd aan te gaan, de meltdowns te managen en ook aandacht voor mijn jongste kind te hebben. De energie die alles kost, heb ik eigenlijk helemaal niet.
Maar hoe dan wel? Het feit dat het co-ouderschap nu niet helemaal 50-50 is, maar iets meer bij hun vader, vanwege mijn gezondheid voelt al als falen. Als ik nu nog minder zorg kan brengen, dan voelt dit als een afwijzing naar mijn kinderen. Zij zijn juist de reden van de komma. Hen minder zien, minder zorg dragen helpt me in de zin van energie en rust, maar niet in de zin van de reden waarom ik doorga.
Dus hoe dan wel? Op dit moment geen idee. Aankomend weekend zijn de kinderen bij mij, maar ik krijg er nu al buikpijn van.
Jose
Leven met een puntkomma 
Eén opmerking over 'Hoe dan wel?'