Spijkertjes zetten

Vandaag begon de dag met de kinderen thuis. De strijd van de afgelopen dagen ging gewoon weer verder. Ze hadden besloten dat het vandaag geen school was. Na heel duidelijk gezegd te hebben dat er wel school was, kwam er nog geen beweging bij beide kinderen. Ik zei tegen ze dat als je dan toch een dag vrij neemt, je dit eerst met de juf bespreekt en dat je dan een lange schooldag kiest en niet de kortste. Dat hielp gelukkig wel en ze waren op tijd klaar voor de bus. Maar door deze strijd voel ik meteen dat ik alle energie weer kwijt ben. En dan blijft de vraag “hoe dan wel?” maar in mijn hoofd spelen.

Daarna ingelogd op mijn werk. Een rapportage bijgewerkt. Daarna was ik ineens zo moe. Ik ben even op de bank gaan liggen en viel in slaap. Ik had een alarm staan voor een bespreking, maar was net te laat weer ingelogd. Daarna nog een procedure herschreven en een analyse gemaakt van wat data.

In de middag kwam mijn vriendin Jo langs met een bosjes tulpen en we dronken thee. De eerste vraag die zij mij stelde. Wat was je lunch? Uhm…. nog niets. Dat betekende dus dat ik weer niet opgelet had en hierdoor pas om 15.00 uur voor het eerst at. Die dagelijkse lunch is al echt een groot struikelblok.

We kletsten over haar afgelopen dagen en de mijne. Hoe de dag van gisteren was verlopen. We spraken over de kinderen, over hoe dan wel. Zij heeft ook een (inmiddels volwassen) kind met autisme, dus zij herkent zoveel van wat ik vertel. De energie die het kost, de emoties die dat met zich meebrengt.
Over de therapieën probeerde ik uit te leggen hoe ze tot nu toe voor mij werken. Ik merk aan mezelf dat ik nog steeds emotieloos praat, kortom vanuit mijn hoofd, vanuit de analyse en niet in aanraking kom met mijn gevoel. Dat is veilig voor mij.
Maar ik kan dan dus emotieloos heel veel zeggen tegen therapeuten, zonder dat het me op dat moment iets doet. Ik gooi iedere dag wel een paar bommetjes op tafel over de dingen zoals ik ze zie, voel en ervaar.
Wat zowel in het praten met Jo als in therapie fijn is, dat ik in beide situaties niet alles hoef uit te leggen. Je hebt vaak aan een half woord genoeg. Niet wordt gebagatelliseerd en je hoeft je gevoel niet te verantwoorden. Je word gewoon begrepen.

Terwijl we over therapie spraken kwam het plaatje van een spijkerbord in mijn hoofd. De bommetjes die ik gooi, zijn de spijkertjes. De therapeuten bespreken onderling natuurlijk wat zij horen en zien. En zij weven de draden. Of ik kan op een later moment zelf de draden weven.

Daar waar de draden over elkaar heen lopen komen “knelpunten” naar boven. Ik zie voor me dat deze knelpunten de kern zijn van mijn depressie.

Op het plaatje hiernaast zie je een mooi vierkant, wat ook op vele andere manieren geweven had kunnen worden. Mijn spijkertjes staan kriskras door elkaar heen. Ook daar kan ik verschillend weven, misschien zelfs draadjes weer los moeten maken, maar uiteindelijk zullen we de knelpunten ontdekken.

Vanavond mocht ik eten bij G&G. Ze wonen op een boerderij en kreeg dus verse groenten uit eigen tuin, stoofperen uit eigen tuin en gehaktballetjes uit eigen vriezer. Hij is een hele lieve rustige held. Hij is vaak stil, maar hij hoort alles, ook wat ik juist niet zeg. En dan even dat klopje op mijn schouder, of een kneepje in mijn arm. Dat doet me goed.
Zij is fantastisch, regelt veel voor me, is bijna niets te moeilijk en te zwaar. En ze geeft me ruimte om nee te zeggen. Fijn om daar aan te schuiven en gewoon even lekker te kletsen.
Na het eten kreeg ik een maaltijd voor morgen mee naar huis. Dan was dat ook weer geregeld. G&G, dank je wel voor alles!

Jose

Advertentie