Vaak als ik probeer duidelijk te maken wat er in van mijn hoofd gebeurt, gebruik ik de kleur zwart. Maar depressie is niet alleen maar zwart. Het kleurenpalet van mijn depressie is van lichtgrijs tot gitzwart en wit. Leven met een depressie is emotioneel kleurloos. Ik zie de kleuren met mijn ogen wel, maar in mijn hoofd niet meer.
Binnen de OBDT spraken we vrijdag over kleuren. Een van mijn medepatiënten had een cirkel gemaakt met alle kleuren van de regenboog waarin zij haar emoties had beschreven. Supergaaf gedaan. Ik dacht dit ook “even” te maken, maar dat viel tegen. Zeker nu, want heel veel kleuren zeggen me niets meer.
Er kwam dus een discussie op gang over kleur. Op de OBDT samen zijn is alleen al fijn, omdat een uitspraak als “het is vandaag zwart”, voor iedereen duidelijk is. Niet iedereen beleeft zwart hetzelfde, maar iedereen snapt wat er gebeurt. Je hoeft het niet uit te leggen.
En terwijl we over grijs tot gitzwart spraken, concludeerden we ook dat er wit is. Wit komt bij mij altijd na het donkerste zwart. Lichtgrijs tot gitzwart is knokken, knokken tegen de monsters en hoe donkerder het is, hoe heftiger het is.
Wit is dus daarna. Wit is leeg. Wit is niets meer. Wit is emotioneel compleet leeg zijn, geen enkele energie meer om te vechten, berustend dat de monsters gelijk hebben. Wit is op een bepaalde manier fijn, het vechten is klaar.
Toen we er zo over spraken, waren we het eens dat zwart het zwaarste is, maar wit het gevaarlijkst. Als ik wit ben, is er geen strijdlust meer. Dan wil ik zo licht zijn als wit. De momenten waarop je toch de punt wil zetten.
Ik ben al een tijdje niet wit meer geweest. Momenteel varieert mijn dag van donkergrijs tot antraciet. Er zijn momenten gitzwart, maar gelukkig slaan we nu niet meer door naar wit.
Het weekend waar ik zo enorm tegen op zag is eigenlijk prima verlopen, lichtgrijs. Geen meltdowns, heus wel eens discussie, maar ze hebben niet gevochten en op sommige momenten hebben we met z’n drietjes leuke dingen gedaan. We zijn op de verjaardag van een nichtje geweest, samen spelletjes gespeeld, “uit eten” geweest op de boerderij van G&G.
Dat betekent niet dat het in mijn hoofd ook lichtgrijs is. Ik ben nu donkergrijs. De monsters zijn zeker niet stil, maar ik heb nog een beetje energie over.
Eerder gebruikte ik bovenstaande codekaart om aan te geven in welke fase ik zat. Al geloof ik niet dat er na 4 niets meer komt. Depressie is een soort golfbeweging, waarbij je steeds van N naar D en weer terug beweegt.
Als ik de kleuren en de codekaart naast elkaar leg, dan bestaat level 0 in mijn depressie niet.
Level 1 lichtgrijs; Level 2 donkergrijs, Level 3 antraciet en Level 4 zwart.
Level 5 en verder kom je in wit, op weg richting een punt zetten.
Omdat aan iemand die geen depressie heeft (gehad), moeilijk is uit te leggen hoe diep je zit, helpt mij bovenstaande dus. Misschien helpt het jou om een ander beter te begrijpen, of dat jij beter begrepen wordt.
Jose
Leven met een puntkomma 
Eén opmerking over 'Kleuren en codes'