Zoals ik gisteren beschreef, stormt het. De storm is nog niet gaan liggen. Vanmorgen een beetje uitgeslapen, medicijnen geslikt en een kop koffie. Vervolgens zat ik compleet in mijn coconnetje op de bank, geen puf voor niets.
Daarom ben ik weer op bed gaan liggen, de bank is immers net te kort om echt lekker te liggen. Mijn boek erbij gepakt en een tijd liggen lezen. Rond 13.30 mijn boek weggelegd en me overgegeven aan mijn vermoeidheid. Na twee uurtjes slapen werd ik wakker.
Mijn vriendin had me al geappt of ik kwam eten. Ze voelt aan dat het niet goed gaat en dan mag ik daar ook zo zijn. En natuurlijk doe ik dan ook een soort van masker op, maar niet een echt masker. Ik mag zeggen dat het allemaal k*t is. Alleen door er toch even uit te zijn en te praten over moeilijke dingen en over leukere dingen (oké, de iets-minder-k*t-dingen) komt de storm iets meer tot rust. Nee, het is nu niet stil in mijn hoofd. Ik vecht momenteel weer een van de zwaarste gevechten sinds weken. Gevechten waarbij ik me weer afvraag waar de bevrijding ligt.
Toch probeer ik uit die storm van gedachtes te komen. Ik was gisteren ook met mijn ik-plaat. Ik heb vanavond achter mijn computer gezeten om met plaatjes van het internet mijn ik-plaat meer vorm te geven. Maar ik kom er niet echt uit. De donkere kant heb ik honderden plaatjes voor, maar voor de lichtere kant kan ik ze niet echt vinden. De kant is ook letterlijk grotendeels een vraagteken.
Mijn ik-plaat is een soort 4-deling. De muur staat voor mijn muren.
boven de muur is mijn binnenkant, vaak verborgen voor iedereen.
onder de muur is mijn buitenkant, wat ik jou laat zien.
aan de linkerkant de depressie
aan de rechterkant mijn toekomst.
Gisteren werd ik hard geconfronteerd met dat ik-beeld. Ik heb geen positief ik-beeld, geen zelfvertrouwen. Ik kan geen 10 positieve eigenschappen over mezelf opnoemen. Ik kan complimentjes nauwelijks aannemen, en ik heb over mezelf heel veel (ver)oordelingen. Een van mijn medepatiënten houdt er van om collages te maken. Deze week gaat zij een collage maken van mij. Ontzettend fijn als mensen mij durven te laten zien wat zij zien en waarin zij dit dan zien, want ik zie het niet. Samen op die manier het vraagteken in vullen.
Jose
Leven met een puntkomma 
2 gedachten over “Ik?”