Hoe lang nog?

Vanmorgen stond ik op met een lied in mijn hoofd

Psalm 13 ~ Psalmen voor nu

Hoelang nog HEER, blijft u mij vergeten?
Hoelang nog laat u uw gezicht niet zien?
Hoelang moet ik met mijn gepieker
Nog doorgaan, dag na dag verdrietig?
Hoelang nog doet mijn vijand of hij wint?

Kijk naar mij om, HEER mijn God, geef antwoord,
Geef mij weer uitzicht, zodat ik niet sterf,
Niet sterf als zij mij met z’n allen
Omsingelen en laten vallen.
Bespaar me hun gejuich – dat is te erg.

Maar HEER, ik reken op uw liefde,
Uw redding is het enige wat telt.
Het hamert in mijn hart: hij hielp me
En ik zing van hem:
Als één mij goed doet, dan is hij het wel.

Eén van de mooiste personen in de Bijbel vind ik David. Een eenvoudige herderszoon, die koning van Israël wordt. Volgens de Bijbel een “man naar Gods hart”. Een mooie uitleg die ik hierover hoorde was dat David altijd op zoek, onderweg was, naar Gods hart. Toch is David ook een man die niet alles goed deed. Sterker nog, hij maakte grote fouten, zat regelmatig in de problemen. Zijn liederen (de psalmen) zijn van grote vreugde, maar ook van grote wanhoop.

Zo wisselend is mijn geloofsleven ook. Ik schreef vandaag een tekstje voor een ander document:
“Ondanks dat ik worstel met God en alle levensvragen die ik heb, heeft het geloof ook iets vasts. Door de grootsheid van God, begrijp ik niets van Hem. Zijn goedheid, grootsheid, gerechtigheid, genade en liefde is groter dan ik snap en ik ooit zal kunnen begrijpen. En toch is God in mijn ogen alleen maar Liefde, Vrede en Genade.”

Ik begrijp niet waarom ik deze depressie heb. Ik verlang zo naar rust, vrede en liefde. Me geliefd voelen, zonder dat ik daar hard voor hoef te werken. Volledige rust in mijn hoofd en in mijn lijf.
Ik begrijp niet waarom het de laatste dagen weer zoveel zwaarder is. Het was al zwaar genoeg. Ja, natuurlijk weet ik waarom het stormt. De therapeuten krijgen me door, weten waar mijn knelpunten zitten en waar aan gewerkt moet worden. Maar daar aan werken betekent ook de controle los laten, letterlijk door mijn storm van de depressie heen. Alle veroordelingen in mezelf tegen gaan, de monsters de monden snoeren.
Maar ook hulp vragen, toegeven dat dingen me nu niet lukken. Die kwetsbaarheid maakt me bang, geeft me het gevoel dat ik faal. Kortom, ik ben contant op een niveau van stress en paniek, dat voor niemand gezond is. De controle die ik al die jaren zo vast heb gehouden, om overeind te blijven, verlies ik nu.

Ik stond vanmorgen op met dit lied. Het laatste couplet kan ik nog niets mee, de eerste twee coupletten zijn de schreeuw van alles in mij.
Ik wilde vandaag niet weer de hele dag in mijn coconnetje op de bank hangen. Ik appte Ian of ik mocht appen / bellen. En hij hing gelukkig al heel snel aan de telefoon.
We spraken over alles, over therapie, over de zoektocht naar rust, over willen vluchten maar dan jezelf toch meenemen, over een opname, over het gevaar van de kleur wit. Het fijne van Ian is dat we op dezelfde manier denken. Ik kan gedachtesprongen maken, die hij feilloos kan volgen. Hij oordeelt niet en snapt me grotendeels. Hij gaf ook aan dat ik hem dingen leerde over depressie, wat hem weer helpt in een stukje rouwverwerking. Na meer dan 5 kwartier hingen we op. Ik was een stuk rustiger.

De storm was afgezwakt naar windkracht 5 (ofzo?). Ik kon mezelf in elk geval genoeg bij elkaar rapen om boodschappen te doen, enkele wassen te draaien. Alles in gereedheid te brengen voor morgenmiddag als mijn kinderen weer thuis komen. En ja, dat wordt survivallen. Maar geen onverwachte boodschappen meer, geen kleding die niet schoon is. En verder zie ik het wel. Een nieuwe week, waar ik ook best tegen op zie. Ik ben dit weekend niet opgeladen, maar ik ga er wel weer voor. Want juist voor mijn moppies wil ik door.

Een simpel antwoord op de titel is in elk geval tot begin augustus als mijn therapie waarschijnlijk klaar is. Ik weet ook dan dat het niet echt klaar is, maar dan hoop ik wel weer overeind te staan. Met meer duidelijkheid over het vraagteken in mijn ik-plaat.

Jose

Advertentie