Eén van mijn kwaliteiten was organiseren. Het was makkelijk om in mijn hoofd overzicht te houden. Vooruit te denken en te zien wat er op me af ging komen. Mijn valkuil hierin was dat ik ook taken niet makkelijk (oké, gewoon niet) uit handen kon geven.
Nu in mijn depressie lukt me dat niet meer. In mijn hoofd is een soort mist ontstaan. Ik overzie het allemaal niet meer. In mijn werk merk ik dat ik wel weet hoe het moet en dat ik het ook wel begrijp, maar dat het er niet meer uit komt.
Ook thuis heb ik hier last van. Afhankelijk van het onderwerp kan ik het overzicht wel of niet behouden. Daarbij komt dan dat mijn energie gewoon op is. Als ik al het overzicht heb, dan kan ik maar weinig zaken ook echt regelen.
Ik heb inmiddels heel veel uit handen moeten geven. Dat vind ik zó lastig. Het gevoel van tekort schieten en falen. Maar ik heb geen andere mogelijkheid meer.
De afgelopen maanden vertelde men mij al dat structuur heel belangrijk is voor kinderen met autisme. Zij hebben een structuur met tijden nodig, soms zelfs met pictogrammen om hun hoofd rustig te houden. Ik moet me dan ook aan die structuur houden. Alles in mij verzette zich daartegen. Ik hou niet van een klok. Ik draag ook geen horloge. Ik hou van flexibiliteit, mijn eigen agenda bepalen. Ik voel me gedwongen in een structuur die anderen mij opleggen. Ook op mijn werk liep ik hier wel eens tegen aan.
Binnen de OBDT hebben we het ook over structuur. Daarbij gaat het dan over een dagplanning, 3x per eten, goed slapen, bewegen en ritme behouden.
Omdat de zorg voor de kinderen momenteel niet zo makkelijk gaat, ben ik toch aan dit schema begonnen.
En eerlijk is eerlijk, het werkt best goed. Ja, de verfijning moet nog verder uitgewerkt worden. Maar er zitten voor de kinderen geen verrassingen meer in de dag. De schermtijd is afgebakend, waardoor ik hier ook geen strijd meer over heb.
Ik merkte vorige week al dat het schema werkt, zolang ik mij er óók strak aan houd. Mijn eten was vorige week om 17.45 klaar, tja, dat klopte dus niet.
Mijn grootste uitdaging zal worden om binnen dit schema ook voor mezelf te zorgen. Want ik weet best dat ik moet lunchen, maar dat is voor de 3e dag op rij niet goed gelukt. Althans veel te laat en ook niet genoeg. Over ontbijten praten we al helemaal niet.
Dat organiseren en structureren heb ik nog steeds wel, maar nu vooral in puzzels. De laatste weken ligt er altijd een puzzel op tafel. Soms zit ik er wel een uur aan, soms maar 5 minuten. Afhankelijk van mijn concentratie en de rust in mijn lijf en hoofd. Maar een beetje rommelen, zonder scherm bevalt me erg goed. Het leidt ook de gedachtes af.
Jose
Leven met een puntkomma 