Vorige week schreef ik dat ik bezig was met mijn ik-plaat. Een ontzettend moeilijke opdracht omdat ik geen idee heb wat ik over mezelf moet zeggen. Natuurlijk kan ik dingen van mezelf benoemen, maar dat zijn kwaliteiten die ik heb en geen karaktereigenschappen. Ik weet door mijn werk, dat ik heel erg analytisch ben. En ik kan van mezelf zeggen dat ik slim ben. En dan houdt het echt wel op.
Alle andere dingen die soms aan mij toegekend worden (lief, mooi, aardig) zijn dingen die ik niet herken en ook niet aanneem. Complimentjes aannemen is dus ook iets heel moeilijks voor mij. De lat ligt immers nooit hoog genoeg. Toch heb ik vandaag mijn ik-plaat afgemaakt.
Linksboven mijn depressie
Linksonder mijn maskers, mijn kameleongedrag
Het midden is de weg naar alles of niets
Rechtsboven is mijn kern, mijn doel
Rechtsonder is het moeilijkste stuk, dingen waar ik op hoop, waarbij mijn kinderen natuurlijk een belangrijk onderdeel zijn.
Zoals toen vorige week ook gezegd zou medepatiënt L een Jose-plaat maken. Het mooie is dat zij autistisch is en geen enkele schroom voelt om te zeggen wat ze denkt. Ze gaf me onderstaande plaat vandaag met de mededelingen dat er alleen op staat wat ze meent.
Ik zei dat ik die rechterfoto zo mooi vond, een vrouw kijkend naar de zonsondergang. Waarop zij onmiddellijk zei, heb je die slanke benen gezien. Uhm nee, maar in mijn ogen heb ik die ook niet. Toch ben ik blij met wat zij voor mij gemaakt heeft.
Helaas zei de therapeut dat dit gebrek aan het benoemen van eigen kwaliteiten de kern van mijn probleem is. Of ik voor volgende week even 10 punten wilde opschrijven. Ik sloeg dicht en snauwde dat ik afgelopen weekend niet voor niets in een storm zat. De muren gingen omhoog en ik was onbereikbaar voor hem. Hij zag wat er gebeurde en schrok. Ik hoef die punten nog niet op te schrijven. En ja, ik weet dat ze er moeten komen, maar alleen als ik ze zelf ook geloof.
Jose
Leven met een puntkomma 