Na mijn blog gisteren was ik helemaal leeg. Doodop van de week, worstelend met de woorden van de therapeut. Ik viel op de bank in slaap en werd rond half vier ’s nachts wakker. Toen toch maar naar mijn bed gegaan. Ook vandaag kwam ik niet los van de opmerking die mijn therapeut maakte over mijn zelfbeeld.
Het idee dat ik aan mezelf positieve kwaliteiten en karaktereigenschappen moet toekennen, maakt me overstuur.
Vanmorgen appte ik met een paar mede patiënten van de OBDT. M reageerde al dat ze er bang voor was, dat dit zou gebeuren. Met R heb ik gewoon een tijdje zitten appen. Zij herkennen angst, de worsteling, de kleine woorden die je onmiddellijk terug een storm in duwen.
Bang om te ontdekken wie ik echt ben. Stel dat ik nou in het echt net zo lelijk en stom ben als ik denk. Als ik de Jose plaat van L. lees, dan denk ik dat ik haar goed voor de gek kan houden. En ben ik blij dat ze mij nog wel zo ziet. Nu voelt het soms nog oké omdat ik merk dat anderen me anders zien. Maar durf die confrontatie met mezelf niet aan.
Dit is geen zoektocht naar complimentjes. Zoals ik gisteren al schreef deze komen niet aan.
Uiteindelijk om niet de hele dag in mijn bui te blijven hangen, ben ik naar de boerderij van G&G gegaan. Gewoon even buiten zijn, beetje rond hangen, beetje kletsen, niets bijzonders. Gewoon fijn om daar te zijn. Vanavond daar ook blijven eten. Dus die kan ik ook afvinken. G&G, jullie zijn echte lieverds.
Jose
Leven met een puntkomma 