Vandaag was de eerste dag van weer een nieuwe week. En ik ben nu alweer uitgeteld.
Vermoeidheid is binnen een depressie een bekend iets. Het is niet het moe zijn, dat je met paar een goede nachten slaap wel oplost. Deze vermoeidheid is een lichaam dat veel te lang een grote last heeft moeten dragen, maar nog veel belangrijker een ziel die geen rust gehad heeft. In mijn geval is het dragen van deze last onbedoeld al jaren aan de gang. Ik wilde niet laten merken dat ik geen duizenden ballen tegelijk hoog kon houden. Ondanks dat ik me al jaren zo voel, ben ik dit pas echt gaan toegeven afgelopen september, oktober. Daarvoor was er in mijn hoofd geen ruimte om mezelf iets van rust te gunnen. Ik zou en moest me bewijzen. Vrienden en familie zagen wel dat het steeds slechter met me ging, maar ik gaf niet toe. Alles voelde als falen, dus ik ging maar door. Door tot mijn lichaam letterlijk op de rem trapte.
Een depressie is knokken. Bij mij uit zich dat in dag en nacht knokken tegen de monsters in mijn hoofd. Het verbergen van hoe ik me werkelijk voel. Alles is altijd mijn fout. Het woord “sorry” staat in mijn top 5 van meest gebruikte woorden.
Ik sta moe op en gebruik overdag meer energie dan ik heb. Ik sta de hele dag aan, mijn hoofd krijgt letterlijk geen seconde rust. En die vermoeidheid en onrust maken ook dat alle energie in andere dingen gaat zitten, dan zorgen voor mezelf. Simpelweg eten en de tijd nemen om te douchen staan op de laatste plaats.
Vandaag was voorlopig de laatste maandag dat mijn jongens hier waren. Mijn ouders waren er om te helpen. De jongens waren lief, weinig ruzie, weinig strijd. Maar het feit dat ze er zijn vraagt energie van me, die ik eigenlijk niet heb. Ze hebben vandaag met opa en een vriendje in de tuin gebouwd. Met pallets en losse planken stonden ze met een glimlach op hun gezicht hun kunstwerk te bouwen. Nee, het is geen kunstwerk. Het is een werkbank. Morgen gaan ze er weer verder mee.
En ondanks dat mijn gevoel schreeuwt dat het allemaal niet oké is, snap ik met mijn hoofd dat ik voor mezelf moet kiezen. Ik ga de komende maanden knokken om beter te worden, zodat ik straks weer een betere moeder kan zijn.
Jose
Leven met een puntkomma 