Vandaag weer een dag OBDT. Op de dinsdag bestaat de dag uit 4 onderdelen. We beginnen zoals elke dag met de plangroep. Hierin bespreken we hoe het gaat. Waar ben je tegen aan gelopen en hoe ben je er mee omgegaan.
Na de plangroep volgt lijfspraak. Dit is voor mij één van de moeilijkste onderdelen in de week. Bij deze therapie moet je uit je hoofd en voelen in je lijf. Vooraf vertel je hoe je er zit en wat je wilt bereiken. En dat voelen is mijn grote struikelblok
Na de lunch hebben we het 3e onderdeel. Activiteitenbegeleiding. Eigenlijk een soort relaxmoment waar je zelf mag kiezen wat je doet. Ik begonnen ben met het maken van een nieuwe leren armband. Ik heb natuurlijk een plaatje in mijn hoofd hoe deze er uit moet zien. Maar om het dan nog te maken, is wel een uitdaging.
Het laatste onderdeel is zingeving. Hierin hebben we gesprek over de zingeving van het leven. We hebben het eerder gehad over liefde (relaties, vriendschap, etc). Vandaag hadden we het over lente en natuur. Het gesprek liep verder over oneindigheid, Godsbeeld, levensmissie. Kortom een diep en filosofisch gesprek, waar ik altijd wel van hou. AL is het soms ook wat zweverig, waar ik dan minder goed tegen kan.
Toen ik thuis kwam, kwamen de kinderen net uit school. Ik begrijp dan niet wat er gebeurt, maar mijn oudste schoot binnen 15 minuten in een meltdown. Dit duurde meer dan een uur, maar dat betekende ook dat hij al zijn gametijd kwijt was. Ik sprak met de begeleider van Authiek, maar die ziet ook wel dat deze situatie onhoudbaar is. Hij sprak oprecht zijn verbazing uit dat ik het al zolang heb volgehouden. Toch voelt het alleen nog maar als falen. De moeder die haar kind niet aan kan. En ja, ik zie ook dat hij niet een “gemiddeld” kind is, maar toch. Ik moet dit van mezelf kunnen.
Rond het avondeten leek het oké, al moest ik hiervoor wel de maaltijd wel vervangen in een broodmaaltijd. Na het eten ging de strijd onverminderd door. Als hij in zo’n bui is, dan wordt alles strijd. Communiceren lukt dan niet meer. Het is een strijd waarbij hij zelf geen enkele afspraak hoeft na te komen en waarbij ik dan van alles beloofd zou hebben.
Die strijd kost me zo ongelooflijk veel energie. In de 4 uurtjes dat ik thuis ben na therapie en zij gaan slapen, raak ik alle energie kwijt die ik eigenlijk al niet had. Ik faal dan als moeder, als mens. Niets deugt meer in mijn hoofd. Moegestreden realiseer ik me dat de keuze die rondom de kinderen gemaakt is de beste is.
Maar het doet zo’n pijn 😭
Jose
Leven met een puntkomma 