Heel veel dingen aan mij zijn “te”.
Te veel blokkades, muren, maskers
Te veel emoties daaronder
Te dik, zwaar
Eet te weinig
Te analytisch
Te sarcastisch
Te ambitieus
Leg de lat te hoog
Te veel controle
Te direct, niet-sociaal
Te weinig eigenwaarde
Ik ben alles of niets. Eigenlijk bedoel ik dat ik niets ben. Zonder mijn “prestaties” ben ik helemaal niets, niemand. En nu zit ik op de bank, mijn wereld staat stil. Terwijl de wereld om me heen door gaat, werk ik nauwelijks meer. Ik heb de zorg voor mijn kinderen en huishouden uit handen moeten geven.
Alles staat stil om mezelf de tijd te geven om die muren rond me heen weg te breken, te ontdekken wie ik écht ben en alle veroordelingen tegen mezelf een halt toe te roepen.
Maar ik heb weer een slecht weekend. Weer die enorme vermoeidheid en somberheid die er de afgelopen 2 weekenden ook was. En dan te bedenken dat ik nu pas 3 dagen naar de OBDT ga en dat het straks 4 dagen therapie is. Ik weet gewoon niet hoe ik dit allemaal moet volhouden. Ik ben alleen maar iedereen tot last. Ik ben zo’n teleurstelling voor iedereen.
Vandaag weer die enorme twijfel of ik dit wel kan. Kan ik die strijd met mezelf wel aan. Tot nu toe blokkeer ik steeds weer als het over eigenwaarde en eten gaat. Ik heb geen positieve karaktereigenschappen, alleen wat werkkwaliteiten. Uiteindelijk met R geappt. Zij zit bij mij op de OBDT, en uitgesproken dat ik er over nadenk om te stoppen met therapie. Ze vroeg of dat verstandig was. Nee, natuurlijk is het niet verstandig, want dan weet ik dat die punt er toch gaat komen. Maar ik weet gewoon niet hoe wel. Ik wil vluchten, slapen tot alles over is. Ik wil rust en stilte. Ik ben gewoon TE moe, TE leeg, TE bang.
Jose
Leven met een puntkomma 