De laatste dagen ben ik onrustig. Er zit een spanning in mijn lijf, die ik niet herken. Althans niet weet waar deze vandaan komt. Dit betekent dat ik erg moe ben, slecht in slaap val en vroeg wakker word.
Donderdag of vrijdag werd ik ruim voor mijn wekker wakker, rond half zeven. Ik heb nog een tijdje geleden. Toen Steven maar gebeld om te kletsen. In het begin kletsen we dan, maar ook vallen er lange tijd stiltes. En met hem is dat prima. We hoeven niet altijd te praten om te weten dat we er voor elkaar (meestal hij voor mij) zijn.
Zaterdag kon ik redelijk uitslapen, maar dan ben ik nog steeds voor mijn wekker wakker. De onrust zorgt er wel voor dat ik dingen doe. En dat was in het verleden ook een van mijn valkuilen. Bij onrust word ik een soort van hyper. Ga ik alles zelf doen, ook dingen die niet bij mij horen.
Vandaag kon ik ook niet zo goed stil zitten. Ik loop heen en weer door m’n huis. Doe alles kort, maar kan niet de rust vinden om echt ergens voor te gaan zitten. Ook het schrijven van deze blog kost me al veel meer tijd dan ik normaal nodig heb.
Ik weet op dit moment nauwelijks woorden te geven aan mijn gevoel. Ja, onrust. Maar wat dat precies is, waar het vandaan komt en hoe er mee om te gaan, dat weet ik niet.
Het enige dat ik voor nu weet is, is dat ik rust wil. Mensen om me heen vind ik eventjes fijn, maar word me al snel te veel. Het liefst sluit ik me af, dus bij deze. Genoeg voor vandaag
Jose
Leven met een puntkomma 