Censuur

Vandaag de laatste dag van de week. We begonnen met Sociale Vaardigheden. Deze sessie gaat er om dat je oefent met sociale dingen die je moeilijk vind. De patiënt die vandaag aan de beurt was, wilde graag een verloren vriendschap weer oppakken, maar vond het lastig om dat gesprek aan te gaan.
Lastig is in deze zin echt een te klein woord. Ik heb een man zelden zo erg zien breken. Hij huilde veel, blokkeerde, barstte weer in tranen uit. Maar uiteindelijk ging hij er voor. Moeilijk, maar ook mooi.

Na SoVa hadden we Ik-versterkende therapie. Een therapie die voor mij erg belangrijk is, omdat mijn negatieve zelfbeeld een groot onderdeel van de depressie is. Vandaag ging het over “Censuur”.

Censuur is het mechanisme waarbij stemmetjes in je hoofd alle positieve gedachtes over jezelf of complimenten die je krijgt, onmiddellijk teniet gedaan worden. Ik noem ze zelf altijd de monsters in je hoofd.
Er zijn 8 manieren om censuur uit te oefenen:
1. Het is normaal, vanzelfsprekend (positieve informatie wordt neutraal gemaakt)
2. Vergelijken met anderen (anderen zijn mooier, beter, sneller, slimmer)
3. Afzwakken (je maakt kleiner wat je deed, wijzen op de negatieve kanten)
4. “Gunstige” omstandigheden (het was makkelijk, je bent geholpen, had toevallig een goede dag)
5. Opgeschroefde eisen (zolang je over de lat heen komt, ligt de lat niet hoog genoeg)
6. Het is niet mijn verdienste (positieve dingen aan iemand anders toeschrijven, de negatieve op jezelf betrekken)
7. De keerzijde van de medaille (als iemand je secuur noemt, dan maak jij er pietluttig in je hoofd van)
8. Positief denken over jezelf is slecht (Dat doe je niet, doe niet zo arrogant, je hoofd niet boven het maaiveld uitsteken, naast je schoenen lopen)

Eerlijkheidshalve ken ik ze alle 8 redelijk tot zeer goed. Waarbij 2, 3, 5, 7 en 8 echt mijn “toppers” zijn.

Tja, en wat moet je er dan mee. In basis heeft iedereen deze stemmetjes in zijn hoofd. Iedereen past wel eens censuur toe. Alleen bij een depressie overheersen deze stemmen alles.
De therapeut zei dat je de stemmetjes moest herkennen en links moet laten liggen. Maak ze niet te groot en door er tegen te strijden, maak je ze ook groot. Ze vergeleek het met een strandbal die je onder water duwt. Zodra je los laat vliegt hij omhoog en waarschijnlijk nog in je gezicht ook. Je kan de bal beter wel zien, maar aan de zijkant laten dobberen. Geen aandacht aan geven.

Dit zal een hele klus worden. Want de meeste censuur pas ik onbewust toe. Mijn vrienden benoemen dit zelfs gewoon tegen me. Ik moet nu een witboek (positief dagboek) bijhouden. Hierin moet ik per dag 3 positieve gebeurtenissen opschrijven. En daarbij mijn positieve emoties en vervolgens wat dit zegt over mijn karakter (ook positief). Gelukkig is de groep er dan om deze met je te bespreken en je te helpen.

Ik mag hier niet sarcastisch over doen, maar op dit moment voelt het raar. L van de OBDT noemde dit haar “iets minder kut dagboek”. Want tja, in een depressie is het moeilijk om positieve dingen te zien, laat staan om hierbij positieve karaktereigenschappen van jezelf te benoemen. Gelukkig nog 15 weken te gaan om te oefenen.

Jose

Advertentie