Therapie volgen doet pijn. Bij alles wat je doet of zegt, wordt er gekeken naar de onderliggende emoties. Die emoties waar je vaak zo hard van weg rent.
Doordat deze therapie aan depressieve mensen wordt gegeven (met aanverwante andere klachten) zijn bijna alle emoties die je voelt niet positief. Onderwerpen als doodswens, vormen van suïcide, automutilatie, eetstoornis zijn binnen de groep gewoon. We worstelen allemaal hiermee. Dat geeft steun, maar is ook pijnlijk.
De simpelste oefeningen voelen zwaar. Zo hadden we vanmorgen PMT. We stonden in een gesloten kring met één persoon in het midden. Die persoon vraagt aan iemand of hij uit de kring mag. En het antwoord is dan nee. En je gaat naar de volgende en de volgende. Net zolang tot de persoon in het midden iemand overtuigt om de kring te verbreken.
We doen een rondje. En bij het 2e rondje breekt degene in het midden. Altijd zwaar om dat mee te maken. De volgende ronde werd de persoon in het midden agressief. Niet dat hij ging vechten, maar dat scheelde weinig. En dan is het natuurlijk weer bespreken. Wat voelt de persoon in het midden, wat triggerde hem.
En bij mij? Ik durfde niet. In mijn hoofd snap ik dat het een oefening is. Maar ik wil niet in het midden staan, die aandacht gericht op mij vind ik moeilijk. Ik wil niet breken. En het ergste vind ik dat iedere nee die ik te horen ga krijgen als een persoonlijke afwijzing voelt. Het is nog te vroeg voor deze oefening. Misschien een volgende keer.
Na PMT moesten we huiswerk maken. Ik moest nog een gedachteschema inleveren en mijn voorbeelden van censuur. Ik schreef mijn gedachteschema over de situatie van gisteren. Die eeuwige discussie met mezelf of ik wel iets waard ben.
Een gedachteschema is bedoeld om al die automatische gedachtes te toetsen en te herzien.
Over de censuur was wat lastiger, want hoewel ik de hele dag censuur in mijn hoofd pleeg, is het lastig om te bedenken wat waarbij hoort.
Na de lunch hadden we plangroep en daarna Running. Mijn lijf is de laatste dagen leeg. En toch ga je dan weer hardlopen. Ik had sinds gisteren een pijnlijke knie, maar ik liep door. Dwars door de pijn heen, door de emoties. Maar het lukt me niet. Ik ging kapot. En heb mijn doel dus niet behaald. En ja, dan zijn al die gedachtes er weer. Maar deze keer zal ik ze niet opschrijven.
Jose
Leven met een puntkomma 