Gisteren was een drukke dag. Ik werd al vroeg wakker gebeld door mijn oudste zoon om me te vertellen dat er geen bad was in het vakantiehuisje.
Dat wist ik inmiddels al, maar toch heel lief dat hij er alsnog aan dacht om te bellen. Op zaterdag loop ik altijd hard, dus dat meteen als eerste gedaan. Daarna gedoucht en m’n tas ingepakt. Nog even vergeten spullen bij mijn ex uit huis gehaald en doorgereden naar een vakantiepark.
Mijn familie zit daar verdeeld in 3 huisjes. We zouden deze week op een Brabantse boerderij doorbrengen, maar vanwege de coronamaatregelen mag dat niet. Nu hebben ze dus een alternatief geregeld. Super leuk voor hen.
Het voelt voor mij heel dubbel. Ik mag er niet bij zijn, want ik moet naar therapie. Door de therapie is ook niet haalbaar om heen en weer te rijden. Ik zou er nu ook niet eens echt van kunnen genieten, zoveel prikkels.
Maar het voelt ook klote. Ik voel me buitengesloten. De vakantie is verplaatst van locatie, maar niet verschoven ondanks dat iedereen wist dat ik niet mee kon. Zij maken nu als gezin weer een week veel plezier en ik ga dat allemaal missen. Mijn ex is wel mee, zodat mijn kinderen wel mee konden.
Zoals elke zaterdag zag ik gisteren mijn kinderen. Maar nu dus op de familievakantie. Ik was er rond de lunch. Pffff, wat een enorme overload aan prikkels die ik binnen enkele minuten moet verwerken.
Ik werd doodgeknuffeld door mijn 2 kinderen. Altijd een genietmomentje.🥰
’s Middags hebben we een wandeling gemaakt. Het was leuk, veel beversporen gezien, afgeknaagde bomen, meerkoeten met baby’s, gespeeld met kleefkruid. Lopen kletsen. Vooral met mijn zussen die therapiegrappen echt snappen.
Daarna bij het huisje in de zon gezeten. Wat kunnen lezen in mijn boek, spelletje stratego gespeeld met mijn oudste zoon. Als avondeten waren er patatjes (zoals altijd op zaterdag). ’s Avonds hebben we met de volwassenen een spelletje 30 seconds gespeeld. Hierbij natuurlijk weer blauw gelegen om alle maffe beschrijvingen en rare antwoorden. Vooral pap was hilarisch.
Na het spelletje ben ik naar huis gegaan. Ik merkte onder het rijden wel dat ik helemaal af was. Ik heb genoten van de momenten, maar de zware overprikkeling voelde ik vandaag wel.
Vandaag dus thuis, beetje knutselen, beetje luieren. Even bijkomen voor een nieuwe week therapie weer begint. Ik heb echt last van alle prikkels van gisteren. Ik voel me onrustig, omdat ik me juist moet ontspannen. Ik heb geen rust om te knutselen, te lezen of wat dan ook. We zullen wel zien wat de dag brengt. Eerst maar even toegeven aan de onrust, me terugtrekken in mijn coconnetje.
Jose
Leven met een puntkomma 