Gisteren heb ik me de hele dag opgesloten in mijn huis, in mijn coconnetje. Ik was enorm gespannen. Inmiddels weet ik dat de spanning van dinsdag nog steeds in mijn lijf zit. Ik heb nog steeds geen rust in mijn lijf. Ik kan moeilijk stil zitten, me nauwelijks concentreren. Ik loop te ijsberen, schilderen lukt me niet goed. Een tv serie volgen lukt me niet.
Vandaag had ik weer therapie. We begonnen met SoVa en het was mijn beurt. Nu vind ik deze therapie een van de verschrikkelijkste. Je moet namelijk een voorbeeld noemen over een lastige situatie. En deze dan in een rollenspel naspelen. Wie mij een beetje kent, weet dat ik dit niet kan. Ik kan prima een rol spelen, maar ik kan geen fictief gesprek voeren met iemand die door een ander gespeeld wordt. Deze persoon zal nooit de werkelijkheid kunnen benaderen en dus ook niet de reactie kunnen geven die het realistisch maakt.
Uiteindelijk hebben we gesproken hoe ik mijn behoeftes kan aangeven als het slecht gaat. Ik ga dan vaak in de weerstand en duw mensen weg, terwijl ik dan het liefste een arm om me heen heb. Ik moest me voorstellen dat ik me slecht voelde. Dat was vandaag nog heel gemakkelijk, want mijn gevoel is niet beter. Ik voelde de onrust verder groeien en ik blokkeerde zoals gewoonlijk. Ik kapte de sessie af. We hebben daarna nog wel gesproken dat iedereen het in de groep heel moeilijk vind om emotioneel of kwetsbaar te zijn, maar dat we elkaar moeten blijven bevestigen dat het wel goed is om wél de emoties te laten zien.
Maar ik heb mijn beurt gehad. De komende weken mogen anderen weer.
Daarna hadden we ik-versterkende therapie. Hierbij hadden we een overbrugging van zelfbeeld naar communicatie. De overbrugging ging over kernkwadranten. Als je weet waar je kernkwaliteit ligt, weet je ook waar je allergie ligt, en je valkuil. Beide zijn handig in communicatie. We moesten allemaal 2 kernkwadranten opschrijven. Daarna kregen we nog huiswerk hiervoor. Na de ik-versterkende therapie moest ik meelopen met de klinisch psycholoog. We moeten even praten over de woensdag. Ze vroeg me om terug te gaan naar die onrust, waar zit die? Maak er een plaatje van. Het voelt nu als een orkaan in mijn buik. Denk aan de donkere wolken die door de lucht kunnen jagen. Rond mijn ribben (alleen de voorkant) voel ik een ijzeren harnas, wat de orkaan tegenhoudt om er uit te komen. Maar het is dan weer niet zo dat de orkaan tegen het harnas beukt.
Opnieuw werd mij verteld dat ik nu geen hele dagen alleen mag zijn, dus via mijn hulp app gevraagd met wie ik zaterdag en zondag kon afspreken. De afspraken staan voor het weekend, dus dat is in elk geval geregeld.
Na de pauze hadden we nog plangroep. Eigenlijk een rustige bijeenkomst, waarbij ik natuurlijk opnieuw moest vertellen wat er allemaal gebeurde met mij. Een van de groepsgenoten gaf aan dat hij besloten had dat volgende week zijn laatste week is. Normaal gesproken kan je dat niet zomaar zelf beslissen, maar de verwachting is dat hij binnen zeer korte termijn een nieuwe therapie gaat starten, die nog zwaarder en intenser is dan deze. Dus even pauze tussendoor is goed voor hem. De therapeuten zijn het daarmee eens. Dat betekent wel dat ik opnieuw een afscheidskaartje moet schrijven. Ik moet hier nog even goed over nadenken.
Na therapie kwam Jo eten. Dat was wel even goed om bij te praten en te landen. Daarna nog even geschilderd en zo naar bed. Slapen, liefst heel lang. Ik wil in coma ofzo en dan pas wakker worden als alle problemen zijn opgelost. Helaas werkt het niet zo, maar mijn wens voor complete rust, in mijn lijf en in mijn hoofd is er niet minder om.
Jose
Leven met een puntkomma 