Ik heb 2 jongens met ASS. Dit vraagt enorm veel van ons in de opvoeding. Een combinatie van mijn kids met mijn depressie is niet haalbaar. Het blijft zoeken naar ontspannen samen zijn, aandacht, liefde geven en toch ook mijn rust.
Conform de nieuwe afspraken kwamen ze eind van de middag, dus ik had even tijd voor mezelf. Uitslapen, schilderen, onkruid wieden, eten.
Vanmiddag kwamen ze rond 17 uur. Ik moest om 16 uur nog heel snel boodschappen doen. Maar alles is binnen. Bij aankomst vloog de jongste in mijn armen voor een dikke knuffel. De oudste was aan het gamen. Het was tenslotte 17 uur. Zijn knuffel kreeg ik later alsnog.
Na het eten hebben we samen met de lego gespeeld. We hebben fabrieken gebouwd. En daarna zijn we de streamers aan het kijken. Ze genieten op hun eigen manier van alle muziek. En ik lach me kapot om hun ongenuanceerde commentaren. “De meiden winnen toch, want die hebben nou eenmaal mooiere stemmen”. “Jeetje, ik ben nog groter dan die kleine (roel)”
Ondertussen merk ik ook dat de prikkels wel al beginnen op te lopen. Vannacht dus proberen goed tot rust te komen. We hebben al wat plannen, maar altijd afwachten hoe de dag verloopt.
Jose
Leven met een puntkomma 