Paniek

De afgelopen 2 dagen waren eigenlijk wel oke. Therapie was zwaar, maar constructief.

Dit weekend is het mijn weekend voor de kinderen. Na de evaluatie van 3 weken terug moest ik opnieuw het gesprek aan over de overprikkeling die steeds ontstaat. Een van de grote factoren hierin waren de weekenden met mijn kinderen.

Ik kom dan op vrijdag bekaf uit therapie. Ik heb dan een paar uurtjes om te landen, boodschappen te doen en vervolgens te eten. Rond 19 uur komen de kinderen. Ze blijven dan tot maandag als ze naar school gaan.

Hoe leuk en lief mijn kinderen ook zijn. En soms ook even helemaal niet. Het kost me enorm veel energie. Energie die ik niet heb. Al het geluid die 2 jongens mee naar huis brengen kan ik helemaal niet aan. De zorg die daarbij komt kijken ook niet. Hoe slecht ik me ook als moeder dan voel, ik kan het nu niet aan. Wat vervolgens betekent dat ik een slecht week heb daarna. Vaak zak ik dan weer diep weg, kan therapie nauwelijks aan. Dat moet dus anders.

Dus na de evaluatie opnieuw in gesprek met mijn ex. Hij vroeg mij een voorstel te doen, waarbij hij de opmerking maakte dat het dan niet de bedoeling was dat ik de kinderen steeds door anderen liet opvangen of zelf maar op bed ging liggen. (Die opmerking deed me zo’n zeer)

Na gesprek met mijn therapeute over behoeftes, wensen en haalbaarheid, heb ik vorige week een voorstel naar hem en mijn zus gestuurd. Afgelopen dinsdag had ik per app nog om een reactie gevraagd en woensdag face to face. Ook sprak ik hem aan over de “sneer” (zoals ik hem ervaren heb). Hij had het niet bedoeld als sneer. En hij had wel day beeld, maar ik kan niet zeggen waarom, want het klopt gewoon niet!

Hij had het voorstel wel met mijn zus besproken. Zij zou contact met mij opnemen. Hij wilde er graag zeker van zijn dat ik de nieuwe regeling wel aan kon. Tja, in alle eerlijkheid weet ik dat niet. Ik kan me redelijk voelen en ineens wegzakken.

Alles bij elkaar genomen had ik tot op vandaag had ik nog geen duidelijkheid. Op een of andere manier kon ik dat prima handelen tot na de laatste therapie. De paniek sloeg genadeloos toe. Ik had geen idee of de kinderen over 3 uur bij mij op de stoep zouden staan of niet.

Ik stuurde Steven een berichtje met Help me!! Hij belde me gelukkig snel op. Huilend legde ik uit wat ik voelde. Hij luisterde naar me, maar kon natuurlijk ook niet zoveel. Ik liep terug naar onze therapiehuiskamer. Daar zaten nog een paar groepsgenoten die zich duidelijk wel wat zorgen maakte. Ik besloot naar huis te gaan en toch m’n zus te bellen.

Ik wilde niet horen dat ze er nog niet uit waren en dat de kinderen toch het hele weekend bij mij zouden zijn. Aan de andere kant wilde ik wel graag duidelijkheid. Ik voelde me niet serieus genomen omdat ik nog steeds geen antwoord had gekregen.

Ik belde huilend mijn zus op. Het voorstel was akkoord. Natuurlijk ook gesproken over hoe het verlopen was.

Daarna voelde ik nog steeds de paniek, teleurstelling en mezelf een slechte moeder. Ik zette mijn telefoon op onbereikbaar en vluchtte weg. Ik ben even ergens geweest, waar ik mijn verhaal kon vertellen, kon knuffelen en begrepen werd.

Inmiddels ben ik weer thuis. Het verdriet zit nog heel erg hoog. De paniek is gezakt. Ik ben dus weer online. Hopelijk slaap ik zo meteen wel een beetje. Energie sparen voor de kinderen die morgen voor het avondeten komen en blijven tot zondagmiddag.

Jose

Advertentie