Gisteren was ik bijna de hele dag met de kinderen. We hadden zaterdag afgesproken dat we zondag naar het meertje zouden gaan. Ik had van hen een vlieger gekregen voor moederdag die we wilden uitproberen.
Na het uitslapen, heb ik broodjes afgebakken, eitjes gekookt en de tafel gedekt. We zaten lekker te ontbijten. We spraken af dat we om half twee naar het meer zouden gaan. Dan konden zij nog even met de lego spelen.
Uiteindelijk zijn we bij een ander watertje beland dan gepland, maar niet minder leuk. De jongens hebben het water uitgeprobeerd. Brrrrrš„¶
Verder hebben ze vooral in het zand zitten graven. Rond 17 uur heb ik ze weer bij hun vader gebracht
De gehele vloer van mijn woonkamer lag inmiddels vol met lego, maar ze speelden lief en ik kon nog even schilderen. Dat is dan lang niet zo relaxed als anders, want ik blijf alert en aan staan. Maar het ging best goed.
Daarna maakte ik fruit, pakte de tassen in en wilden we weg. De oudste wilde perse zwemmen en zijn zwembroek was bij zijn vader. Dit leek te eindigen in een “we gaan dus niet” discussie, tot ik voorstelde om z’n zwembroek op te halen. Dat was oke.
Aan het eind van de week heb ik alweer mijn 2e evaluatie. Dat betekent dat ik vandaag mijn evaluaties in moet leveren. Jo gaat mee, dus zij moest ook een evaluatie invullen. We spraken af dat zij bij mij zou eten en dat we dat dan even samen zouden doen.
We zaten in de tuin met een Radler te kletsen. Lekker lui bestelden we een pizza. Even helemaal niets.
Vandaag hadden we weer therapie. Een van de groepsgenoten is jarig. Zij kwam stuiterend binnen, helemaal blij. Deze highs worden vrij snel gevolgd door een diep dal, dus de emoties schoten vandaag naar links en rechts.
Zelf was ik aan de beurt bij cognitieve therapie. Mijn gedachteschema werd uitgeplozen. Hoeveel gedachtes die ik opschrijf die niet feitelijk zijn, maar alleen maar emotionele gevoelens. Best lastig, want hoewel het in mijn hoofd de waarheid is, kan ik ze niet hard maken. Ik merkte dat de tranen heel hoog zaten.
In de pauze kregen we eerst taart en daarna genoten we van de zon op ons dakterras. Oke, gewoon de bovenste verdieping van de parkeergarage. De jarige en een ander speelden tikkertje, terwijl ik genoot van de zon.
Toch bleef de onrust aanwezig, waardoor de mindfulness niet makkelijk ging. Voelen in mijn lijf waar boosheid zit en dan niet denken. Maar alleen voelen. Dat is zo lastig
Daarna nog hardlopen. Warm, maar wel lekker. Weer een minuutje langer gelopen dan de vorige keer. Het wordt nog wel een keertje wat. Vanavond bijna niets. Kort langs Barry en verder relaxen. Even alle leuke, maar ook vermoeiende prikkels van de afgelopen dagen verwerken.
Jose
Leven met een puntkomma 