Gisteren was het zoals gezegd niet zo’n goede dag. In de loop van de avond werd het alleen maar slechter. De angsten waar ik de komende weken aan moet werken werden alleen maar groter. De monsters namen alles over.
Uiteindelijk had ik contact met een lifeline, maar ook die kon de monsters in mijn hoofd niet kleiner maken. Het enige wat ik nog wilde was verdwijnen. In mijn hoofd maakte ik allerlei plannen. Niet dat ik hier iets mee op schoot, want overal waar ik heen ga, neem ik die kl*te monsters mee. Ik wilde oplossen in het niets, volledig verdwijnen.
Mijn lifeline vertelde me dat ik dan inderdaad mijn monsters mee nam, maar al mijn familie en vrienden achterliet. Aan wie had ik dan nog steun?
Geen idee, maar het kon me op dat moment ook niet meer schelen. Huilend hing ik aan de telefoon. Moe van de strijd, moe van het vechten, moe om nog te verzetten. Uiteindelijk viel ik uitgeput in slaap.
Vandaag zou ik naar het strand gaan met Jo. Eerlijk gezegd had ik daar gisteren helemaal geen zin meer in. Vanmorgen werd ik gelukkig iets rustiger wakker. Ik kon me realiseren dat het strand me altijd goed doet, dus ik ben Jo gaan halen en op naar het strand.
Het deed me ook echt goed. Genietend van de zee, de lucht, de zon, de wind, een boek, mijn vlieger, lekker eten en drinken. We kletsen samen wat, slapen en lezen. Er is voor ons niet veel nodig om het samen oke te hebben. Echt even lief zijn voor mezelf.
Wat een verschil met gisteravond, alles leek 180 graden anders. In plaats van code rood, nu code lichtoranje. Hopen dat ik hier weer een paar dagen mee vooruit kan.
Nu lekker thuis en even relaxen. Morgen de strijd weer aan met de monsters.
Jose
Leven met een puntkomma 
Wat heb jij lieve lifeliners! Maar wat wil je; met zo’n lief en prachtig mens als jij. Ze willen jou niet kwijt. Fijn dat je vandaag kon bedenken dat het strand je misschien wel goed kon doen. Heb een goede week José
LikeLike
Zo’n lief en prachtig mens… wou dat ik dat zelf ook zo kon zien.
LikeLike