Vanmorgen was ik nog steeds in de flight or fight stand. Ik ben bang voor alle emoties die ik voel. Niet zozeer voor de emoties en de behoeftes die daar achter zitten, maar voor de afwijzing.
Bang dat als ik mijn behoeftes omzet in een verzoek, dat er geen gehoor wordt gegeven. Ik realiseer me dat onder deze angst oude pijnen zitten. Toch reageer ik bijna primair op behoeftes.
Om de afwijzingen voor te zijn, vraag ik maar niets. En duw ik mensen heel hard weg die wel dichtbij willen komen.
En alles wat ik dan zeggen is:
Sorry, for being me
Jose
Leven met een puntkomma 