De laatste dagen waren vooral vermoeiend. Zowel fysiek als emotioneel. Beide kwamen door ook hele andere oorzaken.
Fysiek heb ik de afgelopen dagen veel gedaan. Hardgelopen, gefietst, gekorfbald en gewandeld. Heerlijk om te doen, maar ook vermoeiend in deze warmte.
Emotioneel was het zwaar omdat mijn muren langzaamaan scheurtjes beginnen te vertonen. Dat vind ik ingewikkeld. Hoewel ik graag meer in verbinding met mezelf wil komen, vind ik emoties tonen erg onwennig en moeilijk. Afgelopen dinsdag en woensdag was ik getuige van een (schreeuw)ruzie, waarbij ik weg trok. Tijdens therapie scheen ik bleek te worden en ging in een hoekje zitten. De andere situatie was buiten therapie. Ook daar trok ik me terug, maar dan letterlijk. Op één of andere manier kan ik pittige discussies heel goed aan, maar als mensen gaan schreeuwen juist weer niet.
Vandaag had ik mijn triade met 2 groepsgenoten. Hierbij heb ik een aantal tips gekregen om om te gaan met mijn emoties. Ook hebben we besproken hoe ik toch emotioneel kan zijn in de groep, zonder dat alle emoties weer verdwijnen.
Een van de belangrijkste dingen is dat ik op zo’n moment vooral gelaten moet worden. Zodra mensen vragen aan mij gaan stellen, gaat mijn hoofd het direct over nemen en blokkeren mijn emoties. Ik had al eerder de opdracht gekregen om een grote knuffel uit te zoeken, die ik vast kan houden en “lief” voor kan zijn als beeld voor mezelf. Ik mag veel liever zijn voor mezelf.
Op zoek naar een grote knuffel, kan ik er eigenlijk maar eentje bedenken. Boo uit Monsters Inc. alleen die is in knuffelvorm (dus pluche) niet te vinden. Boo het lieve kleine meisje dat zo mooi wegkruipt in de veilige knuffelige armen van Sully. Een plaatje wat al een paar jaar bij mij hoort.
Maar goed, die is niet te vinden. Dus op zoek naar iets anders, maar ik heb geen idee. Als jij een idee hebt welke knuffel bij mij past, laat dan een reactie achter!
De komende weken zullen de scheurtjes in mijn muur hopelijk groter worden. Niet oncontroleerbaar, maar dat emoties er uit kunnen op het moment dat het oke is.
Jose
Leven met een puntkomma 