Ik zag erg tegen vrijdag op. De therapiedag zou lang zijn, van 8.30 tot 17.00 uur. De ochtend begon met mijn 3e evaluatie. Mijn vader ging deze keer mee.
Ze zien dat ik goede stappen maak, maar ook dat ik er nog niet ben. Oude patronen herken ik wel, maar kan ik nog niet voor zijn. Basisgevoelens als “ik ben niet goed genoeg” en “ik ben een last voor iedereen” blijven de boventoon voeren. Hierdoor verval ik ook steeds weer in copingsmechanismes en oude (slechte) dagstructuur.
We hebben dus besloten dat ik 4 weken deze therapie verleng. Hier hoopte ik zelf erg op, dus dat was een opluchting. Verder hebben we gesproken over wat er na deze therapie komt.
Ik ga kijken naar een meerdaagse therapie voor AFT (affect fobie therapie) of SFT (schematherapie). De wachtlijsten hiervoor zijn vrij lang, dus het zal niet aansluitend zijn. Eerst maar eens kijken welke mogelijkheden er zijn.
Na de therapiedag had ik een 2e systeemgesprek met mijn zus. Dit kostte me energie en tranen, maar het leverde ook begrip op.
Aan het einde van de dag kwam ik moe thuis, dus ik besloot lief voor mezelf te zijn. Ik trakteerde mezelf op sushi.
De opluchting van de goede gesprekken kon ik vasthouden. Ik sliep goed en stond zaterdag best oke op. Ik ging naar het korfballen. Helaas ging de wedstrijd niet door, miscommunicatie over het tijdstip. Jammer.
Ik ben op de terugweg even langs mijn ouders gereden voor een kopje koffie. Thuis ben ik verder gegaan met mijn schilderij. ’s Avonds ben ik gaan eten bij mijn kinderen. Die hadden het goed gedaan op zwemles en mogen aankomende week afzwemmen. Joepie!
Zondag rustig wakker geworden. Gerommeld in huis, in de tuin gesnoeid, geschilderd en aan het eind van de middag naar Jo. We hebben gesproken over afgelopen weekend en week. Lekker gegeten en CSI gekeken.
Vanavond nog even verder met mijn schilderij en dan begint weer een nieuwe therapie week, nummer 13 alweer. Ik ga overleggen welke doelen nu prioriteit krijgen en hoe de groep me kan helpen.
Jose
Leven met een puntkomma 