Leven met een depressie is letterlijk iedere dag een gevecht. Ergens wil je leven, maar je bent zo moe. Je weet dat structuur en zelfzorg de basis is, maar waarom zou je?
Voor mij is ook therapie iedere dag vechten. Jezelf er toe zetten om te gaan, terwijl je liever alleen in je bed ligt. Vechten tegen de gedachten waar je helpende gedachten bij moet schrijven. Leren positieve dingen in het leven te zien, hoe klein dan ook. De confrontatie aangaan met jezelf tijdens PMT en Running. In beweging komen, maar ook welke gevoelens en gedachten roept dit allemaal op.
Die gevoelens diep van binnen, die ik alleen maar kan vertalen naar onrust. Soms komen ze door m’n harnas heen en kan in verdriet, angst of boosheid onderscheiden. Maar echt naar buiten kunnen ze niet. Het harnas of de muur is stevig dicht.
Gisteren hadden we PMT. De sessie waar ik maanden geleden al voor gewaarschuwd was. Boksen.
Letterlijk al je agressie, boosheid en woede uit je slaan op een boksbal. Terwijl de therapeut je instructies geeft over hoe hard je moet slaan.
Toen ik voluit moest slaan, voelde ik onder de boosheid mijn verdriet opkomen. De tranen sprongen in mijn ogen, maar kon het nog steeds niet laten gaan.
Ik hou echt een dubbel gevoel aan de sessie over. Ik had graag willen breken, eindelijk een echte ontlading van alles wat al jaren vast zit. En ergens ook rustig dat het niet gebeurd is. Mijn angst om emotioneel compleet overspoeld te raken is zo groot.
De sociotherapeute vertelde dat binnen de psychiatrie het beeld over emotioneel breken ook veranderd is. Waar men vroeger dacht dat dit nodig was om te herstellen, denkt men nu dat het ervaren van je emoties in je lijf veel beter is.
Ondanks mijn angst heb ik nog steeds het gevoel dat ik wel moet breken. Alleen ik heb geen idee hoe. Emoties vallen niet in een projectplan uit te werken. That sucks.
Jose
Leven met een puntkomma 