Vrijdag besprak ik mijn verhaal van donderdag met mijn sociotherapeute. Ze bleef er opnieuw op hameren dat ik moet voelen en niet denken.
Alleen maar voelen en niet denken, ik weet gewoon niet hoe.
Vandaag voelde ik me op een of andere manier verdrietig. Ik wilde het niet wegduwen, maar juist proberen te voelen. Het verdriet voelde heel erg rauw. Ik merkte dat ik ook ging denken, waar komt het vandaan? Waar gaat dit verdriet over? Ik heb geen idee.
Tijdens OBDT had ik beeldende therapie. Dat zit niet in het programma van de 4-daagse. Ik heb inmiddels wel contact met een beeldende therapeute om in mijn eigen tijd te tekenen. Dat vind ik niet makkelijk. Want ik kan niet zo goed tekenen en heel veel andere materialen heb ik niet.
Beeldend en PMT zijn vormen van therapie die ze ervaringsgerichte therapieën. Hiermee bedoelen ze dat ze gericht zijn op je lijf en niet op je verstand.
Na lang uitstellen heb ik toch de potloden gepakt en mijn verdriet getekend.
Binnen in de bruine box zit rood, waar in gesneden of geschaafd is. Het verdriet druppelt uit het rauwe naar beneden. Rond de bruine box zit een paarse rand. Paars betekent angst. De groene rand daar omheen is nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar de paarse angst, de bruine box en het rauwe verdriet.
Ondanks het tekenen heb ik er geen andere woorden voor. Ik heb geen idee waar het vandaan komt, maar ik probeer het er te laten zijn.
Een fijn momentje was vandaag wel dat mijn kapster langs kwam. Dat was al een tijdje geleden. Er ging een flink stuk af. Ook was het weer echt tijd voor een kleurtje. Iets anders dan grijs.
Jose
Leven met een puntkomma 