De afgelopen week was een emotioneel zware week. Emoties vlogen van links naar rechts, ik had het gevoel dat ik in een achtbaan zat.
Privé was het onrustig. Dit had ik op maandag in therapie aangegeven. Ik wilde hierbij ook ruimte voor mijn emoties. Na dit uitdrukkelijk uitgesproken te hebben, vond een groepsgenoot het nog steeds nodig om mij meerdere keren te vertellen wat ik MOEST doen. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat mijn autonomie dan in het gedrang komt en ik daar slecht tegen kan.
Op dinsdag hadden we PMT en Beeldende therapie. We bespraken de lichaamstekening die we de week daarvoor gemaakt hebben. Ik vind dit heel moeilijk. Mijn lichaamsbeeld sluit niet aan met de werkelijkheid. In mijn hoofd ben ik veel dikker dan ik echt ben, wat een beeltenis van mijn eigen lichaam zien erg confronterend maakt.
Donderdag kreeg ik de uitslagen van testen die ik had ingevuld. De uitslag betekent dat ik beter kan kiezen voor de 3-daagse in Ermelo dan de 1-daagse in het huidige ziekenhuis. Therapeutisch sta ik achter deze beslissing, maar praktisch had ik liever de 1-daagse gedaan. De wachtlijst, de duur van de therapie en de afstand zijn voor de 3-daagse minder gunstig. In het ergste scenario kan het zelfs zo zijn dat ik hierdoor mijn baan kan verliezen. Ik ben aan het eind van de 3-daagse inmiddels 2 jaar ziek.
Vrijdag kwam het tot een halve escalatie tussen de groepsgenoot en mij. Tijdens 2 therapieën op vrijdag kreeg ik opmerkingen waar de hele groep en therapeuten bij waren. Toen ik hem hier later over aan sprak, wilde hij dit niet binnen de groep bespreken maar één op één.
Ik snap dat niet zo goed. Als je mij voor het blok gooit waar iedereen bij is, waarom moeten we dit dan één op één bespreken. Maar we gaan hier dus maandag verder over praten. Hij gaf aan dat er een concurrentiestrijd tussen ons plaats vindt. Ik voel die strijd helemaal niet. Ik merk dat hij van goede groepsgenoot inmiddels volledig in mijn irritatiezone zit.
Kortom, ik kwam mezelf vaak tegen. Ik zat steeds op de grens van mijn eigen emoties. Maar ook anderen gingen over mijn grens heen. Ik heb dit weekend privé een aantal grenzen getrokken. Dit brengt iets rust en aanstaande maandag ga ik daar in therapie weer flink mee aan de slag. Mijn eigen grens bewaken.
Jose
Leven met een puntkomma 