Vandaag voel ik me onveilig. Die onveiligheid is ontstaan door mensen om me heen die me gekwetst hebben.
De trigger was vanmorgen toen ik een gesprek had met iemand. Diegene confronteerde me met iets wat ik totaal niet verwacht had. Het zegt ook echt meer over de persoon dan over mij, maar het doet me zeer.
Bij dat gevoel kwamen ook andere emoties op, die afgelopen week speelde binnen de therapiegroep. Een van mijn groepsgenoten was al meerdere keren over mijn grens heen gegaan en dat gebeurde vrijdag ook een paar keer.
Morgen weer therapie, maar ik wil niet. Ik ben mijn gevoel van vertrouwen kwijt. Het gevoel dat ik alles kan zeggen, zonder dat dit als een boemerang terug komt.
Nu zou ik het liefste gewoon niet meer naar therapie gaan. Ik wil niets meer delen. Als iemand mijn vertrouwen beschadigd, dan sluit ik me af. Ik trek mijn harnas aan en sluit je buiten.
Groepstherapie zonder een basis van vertrouwen naar één van de groepsleden is dodelijk voor de groep, maar ook voor mij. Morgen moet ik het bespreken, maar ik weet ook dat het woordje sorry nu even niets oplost.
Jose
Leven met een puntkomma 