Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het einde van mijn depressie in zicht is. Dat is echt een verademing. Als ik nu een nieuw groepsgenoot binnen zie komen met alle copingsmechanismes en gedachtes die ik zo’n 6 maanden ook nog had, zie ik ook hoeveel stappen ik de afgelopen maanden gemaakt heb.
Natuurlijk heb ik deze stappen veelal zelf moeten maken, maar ik was nergens geweest zonder mijn familie, Jo, Gerrie en Gerard, Ian en Steven. Met name Steven heeft meerdere malen mij door nachten gepraat waarvan ik nu nog steeds niet kan zeggen of ik ze anders wel overleefd had.
Hij bleef met zijn zaklamp schijnen, juist als ik niets meer kon zien. Hij bleef wijzen naar de plek waar de zon op zou komen. Ook bleef hij hameren op mijn moederschap. Mijn kinderen zouden mij nodig hebben. Al zag ik dat in die fase helemaal niet.
De afgelopen maanden was het ook noodzakelijk dat ik mijn kinderen niet te veel zag. Twee kinderen met autisme vraagt waanzinnig veel energie, iets wat ik gewoonweg niet had. Na een uurtje met de kinderen om mij heen was ik uitgeteld. Soms een avond bij hun vader mee eten om ze toch even te zien, was al te veel.
Vandaag zijn mij kinderen weer thuis. Het gaat zoveel beter dan een aantal maanden geleden. Ik moet een stuk minder van mezelf, ben relaxter en heb veel meer energie.
Samen wandelen met een drone door het park. Samen met de dino’s gespeeld, spelletjes Abalone en pannenkoeken bakken. Tussendoor even rust voor mezelf en zij een filmpje.
Vanmorgen had ik iemand aan de lijn die nog aan het begin lijkt te staan. Toen we belden, was zijn dag zwart en kansloos. Hij lag in bed, en zag nergens meer heil in. Na 2,5 uur bellen, was hij aangekleed, stond zijn wasmachine aan en ging hij wat ondernemen. Iets kleins, maar hij ging wel.
Ik ben blij dat ik zijn zaklamp mocht zijn. Een van mijn doelen voor de toekomst. Dat ik voor iemand een lichtje mag zijn, zoals anderen dat voor mij zijn geweest.
Ik ben zo dankbaar voor de houvast die met name Steven mij geboden heeft. Dat ene belangrijke doel in mijn leven, waarvoor ik al die donkere nachten heb doorstaan. Ik heb vandaag weer echt kunnen genieten, maar ook een lichtje voor een ander mogen zijn.
Jose
Leven met een puntkomma 