Mijn therapiebubbel is geknapt. Ondanks dat ik er wel klaar mee was, is het gewone leven zwaarder dan verwacht.
Zelf je dagen vullen, je ritme in orde houden. Ergens de rust bewaren, maar ook weer dingen oppakken. Het valt me allemaal best zwaar.
Ik merk dat ik maar slecht mijn rust kan vinden. Ik drentel door het huis, drink weer veel koffie. Schilder af en toe, maar nooit lang, want mijn concentratie gaat achteruit.
De nachten zijn rommelig. Ik lig lang wakker, ik val overdag af en toe in slaap. En ja, ik weet het allemaal wel. Goed dag- en nachtritme, goed eten, inspanning en ontspanning afwisselen. En toch blijft het een uitdaging.
Naast mijn therapie heb ik ook een klap in de liefde gekregen. Ik ben verliefd, maar ben weer genadeloos met mijn neus op de feiten gedrukt.
De monsters schreeuwen daar weer over. Zie je wel! Je bent niet leuk genoeg, je bent het niet waard. Natuurlijk weet ik dat dit monsters zijn en niet de waarheid, maar toch doen deze gedachten wel veel met me.
Bubbels geknapt, ik geknakt, en toch maar weer door. Alleen vandaag even geen idee hoe.
Jose
Leven met een puntkomma 