Gisteren ging de wekker om 6.45. Zo vroeg was ik al in weken niet opgestaan, misschien al een heel jaar niet. Om 7.30 op weg naar mijn eerste therapiedag.
Ik kwam aan en werd opgevangen door 2 groepsgenoten. Ik werd welkom geheten en voorgesteld aan de rest van de groep.
Hoewel ik door de 4DB al ruime ervaring heb met groepsbehandeling is het toch weer wennen. Je valt midden in een groepsproces, verhalen waarvan je de achtergrond niet kent.
Therapieën die anders genoemd worden, maar hetzelfde betekenen als een vorm op de 4DB. Ook therapieën die wel dezelfde naam hebben, maar iets anders inhouden.
Oude coronaregels. Nieuwe coronaregels
Mensen die afscheid nemen, mensen met aangepast programma, mensen uit de andere groepen, die je wel “tegenkomt” in de grote groep.
Kortom er komt veel op me af.
Gisteren voelde ik me vooral welkom.
Vandaag merkte ik ook dat ik gezien werd. En ik merk dat ik dat lastig vind. Complimenten vind ik lastig, want ik snap ze vaak niet (ging dat echt over mij?)
Maar ook therapeuten die vandaag al feilloos door mij heen prikken. Waarom wil ik de controle behoudende? Welke angst zit er achter?
En natuurlijk is dat hun werk. Maar pffff, tis pas dag 2. En als ik voel hoe me dit aangrijpt, worden de komende maanden wel pittig. Waar op de 4DB heel veel cognitief was, gaat hier alles over gevoel.
En ja, daar heb ik bewust voor gekozen. Want juist dat is een van mijn problemen, en toch vliegt het me aan.
De komende 2 weken staan in teken van de feestdagen en wennen. Dat vind ik wel fijn, maar zie er ook tegen op.
Jose
Leven met een puntkomma 