Pfff, de eerste vijf weken zijn voorbij. En ik ben moe, af en leeg.
De eerste drie weken waren gezellig, chaotisch, wennen, ongemakkelijk en al best confronterend. We hadden 3 mensen die afscheid namen, online therapie door coronagevallen buiten onze groep, uitvallende therapieën door kerst, oud & nieuw en ziekte.
Voor mijn gevoel begon in de vierde week de therapie echt. En ja, dat was ook zo. In allerlei dingen kwam ik mezelf tegen. Soms voel je alleen dat iets schuurt of lastig is. Op andere momenten wilde ik alleen nog maar weg.
Zo moet ik allerlei documenten maken, non-contracten, thema’s opschrijven, SWP. En dat moet dan (alleen van mij) in 1x perfect. Helaas werkt dat niet zo. Dus frustraties, gevoel van falen en boos worden op mezelf.
Verder merk ik dat de put van verdriet langzaam open gaat. De momenten dat ik tranen weg slik en me ongemakkelijk voel komen steeds vaker voor. En ook dat doet zeer.
Mijn relativerende gedachtes worden weggevaagd en er word steeds weer naar mijn gevoel gekeken. Tenminste ze willen dat ik er naar kijk, maar ik wil het eigenlijk niet meer voelen. En toch zal ik moeten. Juist dat wat ik zo moeilijk vind, ga ik hier leren. En ik ben zo bang!!!
De “stoere” ik is veel vaker bang dan ik dacht. Ik heb geen echte paniekaanvallen, maar het trillen in mijn lijf, de druk op mijn keel en angst voor allerlei dingen is steeds meer voelbaar.
Bang voor afwijzing, falen, eenzaamheid, verlies, etc. Soms groot, soms oud, maar soms ook heel klein en recent. Ik kom mezelf dus keihard tegen.
De wereld buiten therapie staat natuurlijk niet stil. Psychische onderzoeken, gesprekken bedrijfsarts, gesprekken manager, verbouwingsplannen van de verhuurder, sociale afspraken, boodschappen en eten. Op dit moment kost alles me energie. Regelmatig toch even naar buiten, stukje wandelen of iets anders doen helpt me wel. Alleen me er toe zetten is soms best moeilijk.
Het belangrijkste wat ik nu vasthoudt, is het gevoel dat deze therapie me veel gaat brengen. Ik durf niet te zeggen dat het over 9 maanden voor altijd klaar is, maar ik ben op de juiste plek die me verder gaat brengen.
Jose
Leven met een puntkomma 