De laatste weken draaien om mijn gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het gevoel van thuis komen, thuis zijn. Thuis is niet hetzelfde als een huis hebben, thuis is daar waar je veilig bent, waar je je geliefd voelt en volledig mag zijn wie je bent.
Langzaamaan zie ik steeds meer dat ik dat gevoel eigenlijk niet ken. Ik pas me overal aan, aan wat anderen van mij verwachten. Nooit ben ik volledig mezelf.
Mijn eerste herinneringen van onveiligheid beginnen al in de kleuterklas. Waar ik precies moest doen wat er van alle leerlingen verwacht werd. Dat ik andere behoeftes had, andere dingen wilde, deed er niet toe.
De machteloosheid die ik voelde, vertaalde zich in boosheid. Een boosheid met agressie die ik niet mocht en mag voelen. Op de basisschool had ik dit niet onder controle, maar later kon ik deze emoties ook onderdrukken.
Ik werd steeds beter in het camoufleren van alles wat ik voelde. Mijn gevoel ging op slot.
De laatste weken begin ik de signalen van emoties weer te herkennen. Signalen van mijn lichaam, de spanning in mijn kaken en kuiten, de hoofdpijn, de kramp in mijn maag, de druk op mijn stembanden.
Therapeutisch gezien hartstikke goed. De pijn en het verdriet, de eenzaamheid en alle angsten die hierbij komt kijken, overspoelen me. En dan komen de tranen.
Inmiddels ben ik het laatste plekje waar ik me nog volledig thuis kon voelen kwijtgeraakt. En dat doet zeer, ik voel paniek. Gevoel van verloren, eenzaamheid en mijn negatieve zelfbeeld spelen enorm op.
Leven met een puntkomma 