De laatste weken is de doos van Pandora open gegaan. Het gevoel in mijn lijf zorgt ervoor dat ik steeds meer echt ga ervaren. Allerlei pijnlijke, verdrietige en angstige emoties komen boven. En ik huil nu zoveel. De afgelopen paar weken misschien al meer dan de afgelopen 20 jaar bij elkaar.
In de eerste weken van therapie zei ik nog dat ik nergens bang voor ben. Nou, ik weet nu wel beter. Ik ben voor zoveel dingen bang. Mijn muurtjes worden afgebroken en alle ellende komt er uit.
Waar ik zelf van schrok is dat de kritische ouder in mij bijna compleet vereenzelvigd is met mijn ik. Ik ben zo ongelooflijk hard voor mezelf. En de kritische ouder tegen spreken is dus zeer moeilijk.
Uitleg kritische ouder
Deze komt voor in verschillende benamingen. De KO (kritische ouder) in transactionele analyse of kritische/straffende oudermodi in schematherapie
In basis komt het neer op gedachtes die je vroeger hebt gehoord van je ouders, leerkrachten of omgeving die je nu als zelfkritiek verweven hebt met je eigen gedachtes.
https://www.omgaanmetemoties.nl/zelfkritiek-is-een-innerlijke-kritische-ouder-die-het-innerlijke-kind-mishandelt/
Gedachtes die hierbij continu in mijn hoofd rond gaan zijn:
- Je moet niet zeuren, gewoon harder werken; goed is niet goed genoeg
- Niet janken, je hebt geen echte reden
- Je moet vooral niet denken dat je iets bijzonders bent
- Aandacht moet je verdienen en niet vragen
- Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg (val vooral niet op)
- Je bent te dik
- Je bent een buitenbeentje
- Je mag al blij zijn met…., dat je….
Twee weken terug liep ik hier keihard tegen aan. Bij drama moest ik mezelf als basisschoolkind bemoedigend toespreken. De dramatherapeute vroeg me om me te zeggen dat ik van mezelf (als kind) hield. En ik kan het niet! Ik krijg het mijn strot niet uit. Zelfs niet toen ze zei dat dit ongeveer hetzelfde is als van je eigen kinderen houden. In mijn hoofd klopt dat niet. Ik hou onnoemlijk veel van mijn eigen kinderen, maar ik kan mijn kleine ik niet los zien van de grote José.
Later die week ervaarde ik enorme boosheid. Boosheid die ik zeer netjes kan verwoorden, maar de stroom van energie die ik daarbij in mijn lijf voel, kwam er niet mee uit. (Gelukkig maar). Helaas blijft die boosheid wel kolken in mijn lijf. Toen ik daarmee aan de slag moest in PMT blokkeerde ik weer. Ik richt al mijn boosheid op mezelf. Mijn stomme verwachtingen, hoop die ik niet mag hebben en wat had ik dan verwacht. Dus bovenaan mijn briefje met mensen of zaken waar ik boos over was stond: MEZELF!!
Daarna moesten we de kritische ouder negeren en onze boosheid uiten door pittenzakken tegen een mat aan te smijten. Dat lukt me dus niet. Want die kritische ouder in mij is precies datgene waarom ik zo boos ben op mezelf. En ik kan dat dus niet los zien van elkaar.
In mijn evaluaties van vorige week kwam dit ook terug. Dat ik voor iedereen in therapie enorm veel compassie heb, maar niet naar mezelf. Heel soms kan ik zien dat ik niet zo boos op mezelf hoef te zijn. Toch lijkt de weg naar compassie naar mezelf nog een lange weg, want de doos van Pandora is nog lang niet leeg.
Leven met een puntkomma 