Het is onrustig in mijn hoofd. Ergens weet ik dingen wel, maar ik wil er gewoon niet aan. Het klopt niet. Ik wil ook niet dat het echt zo is.
Zaken uit het verleden die niet hersteld kunnen worden in het heden. De dysthemie waardoor de depressieve gevoelens steeds terugkeren. De enige plek waar ik me volledig thuis voelde, ben ik ook kwijt.
Op therapie kom ik dit steeds weer tegen. Ergens weet ik dat dit zo is, maar mijn verlangen dat het anders zou zijn is zo ontzettend groot. Ik accepteer niet dat het echt zo is. Het past gewoonweg niet in mijn hoofd.
Ik word steeds voor de keuze gesteld om te blijven hangen in de pijn of mijn eigen weg te kiezen. En praktisch gezien wil ik mijn eigen weg kiezen. Ik weet best wat ik wil. Alleen mijn verlangen naar al dat andere is zo groot, dat ik verlamd raak.
Ik ben onrustig, paniekerig en zo ontzettend bang. Ik weet dat ik moet gaan accepteren, want dat is de enige manier om verder te komen. Om alle pijn, boosheid en verdriet uit mijn verleden toe te laten en te gaan genezen.
En toch…. ik verlang nog steeds dat het echt anders is. De strijd gaat door.
Leven met een puntkomma 