Vorige week had ik geen therapie. Na 28 weken behandeling had ik mijn proefweek. Dat betekent dat je een week thuis bent, zonder contact met groepsgenoten, en je uitdagingen aan gaat.
Ik had meerdere uitdagingen voor mezelf, maar ook leuke dingen gepland. Ik had verschillende afspraken met vriendinnen gemaakt. Samen eten, dagje sauna, avond wandelen. Kortom veel bijgekletst en daar ook van genoten.
Een van mijn uitdagingen was een gesprek op mijn werk. Normaal gesproken ga je tijdens je proefweek praten over je toekomst op je werk. Maar in dit geval dus niet.
Ik ben inmiddels al langere tijd ziek, dus contact met mijn werk is minimaal. Eigenlijk heb ik alleen contact nog met mijn manager. Met hem had ik dan ook afgesproken. We hebben een lange wandeling gemaakt, waarbij het me lukte om in contact te blijven met mijn emoties. Emoties tonen vind ik nog zo iets moeilijks, want ik voel me dan zwak en veel te kwetsbaar.
Aan de andere kant, de emoties waren al duidelijk aanwezig onderweg naar kantoor. Ik voel heel veel boosheid en verdriet bij mijn werk. Ik heb gedoe gehad over een leidinggevende waar ik niet onder wilde vallen door situaties uit het verleden, maar waar ik me niet gehoord heb gevoeld. Ik ben ook erg teleurgesteld over hoe er omgegaan is met mijn afwezigheid. In de bijna 2 jaar heb ik namens het bedrijf nog geen kaartje of iets anders ontvangen. Ik voel me vergeten en totaal onbelangrijk. Iets wat in mijn systeem een grote rode knop is.
Na dit gesprek heb ik mijn WIA-aanvraag ingediend. Praktisch gezien is het allemaal niet zo moeilijk, maar emotioneel wel. Ik heb de afgelopen jaren heel erg mijn best gedaan om ondanks mijn ziekte zo gewoon en zoveel mogelijk te werken. Dat dit nooit meer 100% geweest is, is helaas wel een feit. Hierdoor ben ik inmiddels bijna 2 jaar uit de roulatie. Na de WIA-aanvraag zal het UWV beslissen of er genoeg gedaan is om mijn re-integratie te bevorderen. Ik kan daar alles van vinden, maar feitelijk kan ik niet re-integreren omdat mijn therapie nog bezig is. Natuurlijk weet ik wel dat ik op mijn oude niveau kan terugkeren, maar ik kom simpelweg tijd te kort. Het meest lastige aan de situatie vind ik dat ik wel ben blijven werken totdat de 4-daagse begon. Dat ik na de 4-daagse weer ben gaan werken tot deze therapie begon. Maar dat telt allemaal niet mee.
Een ander lastige zaak is, is dat ik geen idee heb wat dit allemaal met mijn inkomen gaat doen. Het idee dat ik straks in de maand niet meer rond kom van mijn inkomen, benauwt me. Gelukkig heb ik reserves, dus ik kom niet echt in de problemen. En toch het idee dat je eigenlijk te weinig geld zou kunnen krijgen, maakt me onrustig.
Uit de gesprekken met mijn manager is ook wel duidelijk geworden dat er na de WIA beslissing zeer waarschijnlijk ook een ontslagtraject aan komt. En dat doet echt zeer. Ik heb voor mijn ziekte me uit de naad gewerkt. Ik ben door menigeen om me heen benoemd als workaholic. En ja, ik zou ook niet meer terug willen zoals het was. Alleen het voelt nu alsof ik al die jaren niets heb bijgedragen. Mijn manager heeft aangegeven dat hij wel snapt dat ik dit zo voel, maar dat het niet waar is. Ik ben blij dat hij dit wel zegt, maar complimenten of waarderingen komen maar moeilijk bij mij binnen.
Kortom mijn werk loopt op zijn einde. Ik heb echt de tijd nodig om te rouwen over dit afscheid. Ik sluit na 14 jaar weer een hoofdstuk af, maar op een manier die ik nooit verwacht had.
Leven met een puntkomma 