Afgelopen donderdag had ik mijn balansgesprek. In dat gesprek bekijk je aan de hand van je contractzinnen waar je staat en wat je de komende periode ook nog wilt bereiken.
Wat ik allemaal nog wil bereiken is voor mij niet heel moeilijk te bedenken. Het kan immers altijd beter. Me realiseren wat ik al behaald heb, is voor mij een stuk lastiger.
In mijn evaluatie voor dit gesprek had ik ook beschreven dat ik mijn periode met 3 maanden zou willen verlengen. Er is immers nog genoeg te behalen. Dit verzoek is inmiddels afgewezen. De communicatie hierover verliep in het gesprek niet goed. “De therapie zou te zwaar zijn”.
Ik was woedend. Hoezo te zwaar? Ik deed dit al 7,5 maand, zonder uitval en nu te zwaar. Er zijn anderen die het veel zwaarder hebben en wel mogen blijven.
En mijn hoofd gaat dan aan de slag: “vinden ze me te kritisch?”, “willen ze voor de verhuizing alle oudjes er uit?”
En heel kort daarna gaat de knop om. De emoties gaan aan de kant, en ik ga op de praktische toer. Oké, stoppen. Krijg dan allemaal de klere maar, en ik ga mijn eigen pad.
Pap kwam de volgende dag langs. Ik lijk in dit op zicht op hem. Na de primaire emotie, gaat de ratio aan de slag.
Wat dan wel? Wat wil ik nog behalen? Tijd om terug te keren in de maatschappij?
Hoe wil ik afscheid nemen? Wil ik überhaupt nog wel terug? Ja, want ik ga me niet laten kennen.
Inmiddels zijn we bijna een week verder. Ik heb met de behandelaren gesproken over het gesprek. Wat bedoelden zij met het is te zwaar? Welke emoties en argwaan komen dan allemaal hierbij kijken?
Ze hebben de afgelopen maanden gezien dat zodra er onrust in de groep komt, ik het moeilijk vind om mijn focus te behouden. De onrust maakt dat ik me onveilig voel en ik ga van alles doen om de onrust op te lossen. De komende maanden gaat de therapie van locatie wijzigen en het programma gaat veranderen. Dit gaat zoveel onrust meebrengen dat dit mij geen goed gaat doen. Sterker nog, ze zijn bang dat ik er alleen maar slechter van wordt.
En daar hebben ze een punt. Ik ga inderdaad in de doe-modus en niet meer in de zijn-modus.
Ik heb morgen een nabehandelingsgesprek met de behandelaar. Hierin bespreken we wat mijn mogelijkheden hierna zijn. Ik wil geen heel nieuw traject meer beginnen. Ik wil weer terug naar het normale leven. Voor mijn kinderen zorgen, eindelijk op vakantie, in gesprek met mijn werk. En ja, ik heb ondersteuning nodig. Maar ik denk meer aan een coach of een therapeut waarmee je af en toe praat. Positief toekomstgericht. Graven heb ik voor nu even genoeg gedaan.
Leven met een puntkomma 