De crux?

Zoals ik vertelde, brak ik niet bij het boksen. Daar werd ik erg onrustig van. Want wat houdt me nou tegen? Mijn blokkade op mijn emoties is al weken een onderwerp, waar ik maar in rondjes draai. Vandaag daar bij mijn individuele gesprek en in de plangroep over gesproken. En steeds blijft het antwoord, je

Vechten

Leven met een depressie is letterlijk iedere dag een gevecht. Ergens wil je leven, maar je bent zo moe. Je weet dat structuur en zelfzorg de basis is, maar waarom zou je? Voor mij is ook therapie iedere dag vechten. Jezelf er toe zetten om te gaan, terwijl je liever alleen in je bed ligt.

Blind volgen

Vanmorgen startten we met PMT. We moesten elkaar blind volgen. Dat hebben we eerder moeten doen. Toen vooral om spanningsopbouw in je lijf te voelen. Vandaag ging het over vertrouwen en controle. De therapeut had een parcour uitgezet, waar we om beurten elkaar blind moesten volgen. Ik ging samen met mijn groepsgenootje die ik blind

Omhoog

Vandaag moest ik op de groep mijn levensverhaal voorlezen. Een verhaal van maximaal 5 kantjes, waarop ik mijn geschiedenis beschreef. Alle gebeurtenissen die indruk gemaakt hebben, kwamen er ik voor. Oke, niet alle, maar alle gebeurtenissen die bijgedragen hebben aan waar ik nu sta, diep in een depressie. Ik was vanmorgen wat eerder op de

Jongens huilen niet en Jose ook niet

Ik ben 7 jaar oud en spreek met mezelf af: “Jongens huilen niet en Jose ook niet.” De aanleiding kan ik me niet herinneren. Ik weet dat ik me altijd meer een jongensachtig meisje was, dan andere meisjes. Niet dat ik me ooit een jongen gevoeld heb, of een jongen wilde zijn. Alleen ik vond