De laatste dagen lijken er puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Niet dat ik nu ineens klaar ben, verre van dat. Maar misschien zie ik de zon een stukje duidelijker boven de horizon verschijnen.
Op Instagram las ik het onderstaande fictieve gesprekje tussen God en mens. En hoe je God (Allah, kosmos, spiritueel, etc) ook wilt benoemen, ik zie een duidelijk creatieve brein achter de inventiviteit waarmee de natuur in elkaar steekt. Dit kan niet alleen maar toeval zijn.
John Roedel (vertaald uit het Engels door Marianne Bijlsma)
Ik: Dag God
God: Hallo
Ik: Ik breek. Ik ga kapot. Kun u de stukjes weer samenvoegen?
God: Liever niet.
Ik: Waarom niet?
God: Omdat jij geen puzzel bent.
Ik: Maar wat denkt U dan van alle stukken van mijn leven die op de grond neervallen?
God: Laat ze daar maar een tijdje liggen.
Er is een reden waarom ze gevallen zijn.
Neem de tijd en besluit dan of je bepaalde stukjes terug wilt hebben.
Ik: U snapt het niet.
Er blijft niets meer van me over.
Ik breek!
God: Nee, jij bent degene die het niet snapt.
Je breekt dóór.
Je hebt alleen last van groeipijnen.
Je schudt die stukken zelf van je af en er zijn mensen in je leven die je tegenhouden.
Je breekt niet. Je wordt juist héél. Relax.
Haal maar eens diep adem en laat die dingen die je niet meer nodig hebt van je afvallen.
Stop ermee die stukjes vast te houden die niet meer bij je passen. Laat ze maar vallen.
Laat ze maar los.
Ik: Maar als ik dat ga doen, wat blijft er dan nog van me over?
God: Alleen het allerbeste van jou.
Ik: Ik ben bang om te veranderen.
God: Dan zal ik je het nog eens zeggen: JE BENT NIET AAN HET VERANDEREN, MAAR AAN HET WORDEN!
Ik: Maar wie word ik dan?
God: Dan word je zoals ik je heb gecreëerd!
Iemand die licht uitstraalt en liefde en menslievend, vol van hoop en moed en vreugde en barmhartigheid en genade, medelijdend en medelevend.
Ik heb je geschapen voor veel meer dan die kleine stukjes waartoe je besloten hebt jezelf mee op te leuken en waaraan je je met alles wat in je is en vol angst aan vastklampt.
Laat die dingen van je afvallen. Ik hou van je! Verander niet! Wordt! Wordt! Wordt zoals Ik je heb gemaakt.
Ik zal jou je daar tot in lengte van dagen aan blijven herinneren.
Ik: Daar gaat weer een stukje.
God: Yep. Laat maar gaan.
Ik: Ik ben dus niet gebroken?
God: Natuurlijk niet! Je bent aan het doorbreken, net als de dageraad.
Een nieuwe dag breekt aan.
Of je nu gelooft of niet, doet er eigenlijk niet toe. Onderstaande gedicht komt op hetzelfde neer en staat al een tijd als achtergrond op mijn telefoon.
Het gaat steeds weer om je angsten onder ogen te zien en los te laten wat je om jezelf heen gebouwd hebt. Of dit nu muren of puzzelstukjes zijn, alles wat anderen of jij zelf op je geplakt hebt, mag er af. Je bent goed zoals je gemaakt bent. Ook ik probeer steeds meer te gaan staan voor wie ik ben en dus belangrijk vind. En ja, ik val, ga onderuit en sta altijd weer op.
Jose
Leven met een puntkomma 